.
وَ مِنْ كَلام لَامام علي عَلَيْهِ السَّلامُ
.
بِالْبَصْرَةِ وَ قَدْ دَخَلَ عَلَى الْعَلاءِ بْنِ زِياد الْحارِثِىِّ وَ هُوَ مِنْ أَصْحابِهِ يَعُودُهُ، فَلَمّا رَأى سَعَةَ دارِهِ قالَ:
.
ما كُنْتَ تَصْنَعُ بِسَعَةِ هذِهِ الدّارِ فِى الدُّنْيا؟ أَنْتَ إِلَيْها فِى الاْخِرَةِ كُنْتَ أَحْوَجَ! وَ بَلى إِنْ شِئْتَ بَلَغْتَ بِهَا الاْخِرَةَ تَقْرِى فِيهَا الضَّيْفَ، وَ تَصِلُ فِيهَا
الرَّحِمَ، وَ تُطْلِعُ مِنْهَا الْحُقُوقَ مَطالِعَها، فَإِذًا أَنْتَ قَدْ بَلَغْتَ بِهَا الاْخِرَةَ.
.
فَقالَ لَهُ الْعَلاءُ: يا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ أَشْكُو إِلَيْكَ أَخِى عاصِمَ بْنَ زِياد. قالَ: «وَ ما لَهُ؟». قالَ: لَبِسَ الْعَباءَةَ وَ تَخَلّى مِنَ الدُّنْيا.
.
قالَ: «عَلَىَّ بِهِ». فَلَمّا جاءَ قالَ:
.
يا عُدَىَّ نَفْسِهِ لَقَدِ اسْتَهامَ بِكَ الْخَبِيثُ. أَما رَحِمْتَ أَهْلَكَ وَ وَلَدَكَ؟
.
أَتَرَى اللّهَ أَحَلَّ لَكَ الطَّيِّباتِ وَ هُوَ يَكْرَهُ أَنْ تَأْخُذَها؟! أَنْتَ أَهْوَنُ عَلَى اللّهِ مِن ذلِكَ.
.
قالَ: يا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ هذا أَنْتَ فِى خُشُونَةِ مَلْبَسِكَ وَ جُشُوبَةِ مَأْكَلِكَ. قالَ:
.
وَيْحَكَ! إِنِّى لَسْتُ كَأَنْتَ، إِنَّ اللّهَ تَعالى فَرَضَ عَلى أَئِمَّةِ الْحَقِّ أَنْ يُقَدِّرُوا أَنْفُسَهُمْ بِضَعَفَةِ النّاسِ كَيْلا يَتَبَيَّغَ بِالْفَقِيرِ فَقْرُهُ.
.
.
.
زندگى متـعادل
.
امام ـ عليه السّلام ـ در بصره به عيادت «علاء بن زياد حارثى» يكى از يارانش رفته بود، پس آنگاه كه خانه وسيع او را ديد فرمود:
.
اين خانه به اين بزرگى را براى چه مى خواهى؟ تو كه در آخرت بيشتر بدان محتاجى! آرى، اگر بخواهى بدينوسيله به آخرت برسى يعنى ميهمانان را پذيرايى كنى و در آن خويشاوندانت را بنوازى و حقوقى را كه در اين راه بر عهده دارى ادا كنى، در اين صورت آخرت خود را آبادان ساخته اى.
.
در اين موقع علاء گفت:
.
اى امير مؤمنان، از برادرم «عاصم» به توشكايت مى كنم.
.
فرمود: «مگر چه كرده است؟». گفت: لباس پشمينه پوشيده و از دنيا دست شسته است.
.
فرمود: «او را بياوريد». آنگاه بدو فرمود:
.
اى دشمنك جان خويش! شيطان تو را فريب داده است. چرا به زن و فرزندت رحم نمى كنى؟ آيا فكر مى كنى كه خدا خوبيها و لذّتها را بر تو حلال كرده ولى اگر از آنها برخوردار گردى، ناخوش دارد؟! تو با اين كارت به مقام الهى اهانت كرده اى.
..
گفت: اى امير مؤمنان، پس شما چرا لباس درشت مى پوشى و غذاى ساده و زاهدانه تناول مى فرمايى؟
.
امام فرمود:
.
واى بر تو! من چون تو نيستم زيرا خداوند به پيشوايان راستين تكليف كرده است كه زندگى خود را با مردم ضعيف همسان سازند تا فقر و تهيدستى آنها را نسوزاند و عذاب ندهد.
.
.
.
ر.
خطبه 200 / نهج البلاغه
