پیامدهای تجرد

[قهرمان علقمه]

 بسم الله الرحمن الرحیم  

پیامد اول :[COLOR=#3f3151] ابتلا به بیمارى هاى گوناگون

بهتر از هر توضیحى در این باب، این سخن [COLOR=#7030a0]امام رضا(علیه السلام) است كه فرمودند: 

اتّق الزّنا و اللّواط، و هو أشدّ من الزّنا و الزّنا أشدّ منه، و هما یورثان صاحبهما إثنین و سبعین داءً فی الدّنیا و فی الآخرة(81)

؛ از زنا و لواط بپرهیز كه هر كدام زشتر از دیگرى است هر دوى این ها براى انجام دهنده هفتاد و دو بیمارى در دنیا و آخرت به جاى مى گذارد.

همان طور كه همگان مى دانند بیمارى ها میان دختران و پسران مجرّد فراوان شده است؛ بیمارى هاى روحى و جسمى مانند افسردگى و اضطراب، ناامیدى از زندگى، ایدز، ضعف بینایى و سوءهاضمه كه تنها راه علاج آنها، ازدواج است. برخى گزارش ها و آمارها در این زمینه قابل توجه است.

در آخرین روز «هفتمین كنفرانس آفریقایى زن و ایدز» كه در «داكار» برگزار شد، كارشناسان مسائل آفریقا تأكید كرده اند كه در كشورهاى جنوب صحراى آفریقا، سیزده میلیون زن به ایدز مبتلا شده اند. بر اساس تحقیقاتى كه در كنفرانس «داكار» ارائه شده، نسبت آلودگى هاى جدید به بیمارى هاى ایدز در میان زنان 15 ـ 24 ساله 60 درصد تخمین زده مى شود و مدیر مسائل استراتژیك و پژوهش هاى سازمان بین المللى مبارزه با ایدز توضیح داد كه دلیل این امر، بلوغ جنسى زودرس در میان این دختران است.

در گزارش دیگرى آمده است: آلودگى هاى جدیدى كه به طور سالیانه براى بیمارى هاى جنسى واگیردار میان مردان و زنان ثبت مى شود از 233 میلیون مورد فراتر رفته است و 30 تا 70 درصد زنان آلوده، بیمارى خود را به كودكان خود نیز انتقال مى دهند. از دیگر سو آكادمى آمریكایى علوم، یادآورى مى كند 22 میلیون نفر در جهان، حامل ویروس ایدز هستند كه 14 میلیون تن از آن ها در آفریقا زندگى مى كنند. همچنین موارد ثبت شده این بیمارى در جنوب و جنوب شرق آسیا روند گسترش تصاعدى پیدا كرده است.

گزارش سازمان بهداشت جهانى نیز حاكى از آن است كه افسردگى و اضطراب، شایع ترین بیمارى در میان زنان است؛ بیمارى اى كه در جدول بیمارى هاى جهانى در رده چهارم قرار دارد. گزارش هاى دیگرى پیش بینى كرده اند كه افسردگى در سال 2020 م. پس از بیمارى قلبى به دومین بیمارى جهانى تبدیل بشود. در حال حاضر هجده میلیون شهروند آمریكایى دچار این بیمارى، در آمریكا تحت درمان هستند و هزینه هاى درمان این عده در آمریكا به چهل میلیارد دلار مى رسد.

برگرفته از کتاب جوانان؛ ازدواج وراهکارها  

[قهرمان علقمه]

 بسم الله الرحمن الرحیم  

  دوم :[COLOR=#3f3151][COLOR=#7030a0] تشبّه به جنس مخالف   


آنچه رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) و حضرت على(علیه السلام) درباره آخرالزمان خبر داده اند صورت واقع یافته است، از آن جمله كه فرموده اند: زنان به مردان و مردان به زنان شبیه مى شوند(73). بسیارى از جوانان مجرّد به تشبّه به جنس دوم روى آورده اند؛ مردان به زنان و زنان به مردان . آنان رفتار جنس مخالف را در خود پرورانده، به نمایش مى گذارند، به گونه اى كه تمییز و تفكیك میان آن ها گاه دشوار مى شود.

مخفى نماند كه ظهور چنین حالاتى در میان برخى از مسلمانان، به طور آشكار اعلام خطر نموده ضرورت شتاب در حلّ آن را یادآورى مى كند؛ چرا كه این معضل به زودى در همه كشورهاى اسلامى به بحرانى مهارناشدنى مبدل خواهد شد.

از این رو براى محدود كردن این پدیده در جامعه، اسلام در نكوهش آن و یادآورى پیامدهاى شوم از هیچ رهنمودى فروگذار نكرده است. در روایتى از امیرمؤمنان على(علیه السلام)آمده است كه فرمودند:

إذا كان الرّجلُ كلامهُ كلامَ النّساءِ، و مشیتهُ مشیة النّساء، ویُمَكِّن من نفسه فینكح كما تنكح المرأة، فأرجموه و لا تستحیوه(74)؛ آن گاه كه مردى سخن گفتنش مانند سخن گفتن زنان و راه رفتنش مانند راه رفتن زنان گردید و خویش را در اختیار قرارداد و همان گونه كه با زنان نزدیكى مى شود با او (هم) نزدیكى شد، او را سنگسار كنید و او را زنده نگذارید.

رسول اكرم(صلى الله علیه وآله وسلم) مى فرمایند:

لعن اللهُ و أمّنت الملائكة على رجل تأنّث، و امرأة تذكّرت، و رجل متحصّر، و لا حصور بعد یحیى(75)؛

خداوند لعنت فرمود مردى را كه خود را به زنان و زنى كه خود را به مردان شبیه كند و مردى را كه مجرّد بماند. فرشتگان نیز آمین گفتند و [بدانید كه] پس از یحیى مجرّدى [ستوده] نیست.

امام صادق یا امام كاظم(علیهما السلام) نیز درباره مردى كه لباس خود را چنان طولانى مى كند كه دنباله آن را بر زمین مى كشد، فرمودند:
إنّی لأكره أن یتشبّه بالنساء(76)؛ همانا من نمى پسندم كه [كسى] شبیه زنان بشود.
امام صادق از پدرانش(علیهم السلام) روایت نمود كه رسول اكرم(صلى الله علیه وآله وسلم) مرد را از شبیه شدن به زنان و زن را از شبیه شدن به مردان در لباس پوشیدن باز مى داشت(77).
نیز روایت شده كه امیرمؤمنان على(علیه السلام) مردى را در مسجد رسول الله(صلى الله علیه وآله وسلم) دید كه حالات و تمایلاتى زنانه داشت. لذا به او فرمودند: «از مسجد رسول خدا خارج شو، اى كسى كه رسول خدا نفرینش كرده!» سپس فرمودند:

سمعت رسول الله(صلى الله علیه وآله وسلم) یقول: لعن الله المتشبّهین من الرّجال بالنّساء و المتشبّهات من النّساء بالرّجال(78)

؛ از رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) شنیدم كه مى فرمود: خدا لعنت كند مردانى را كه خود را به زنان شبیه كنند و زنانى را كه خود را به مردان شبیه سازند.

در حدیث دیگرى از امیرمؤمنان(علیه السلام) روایت شده، كه فرمودند: با رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) در مسجد نشسته بودیم كه مردى با رفتار و حركات زنان نزد ایشان آمد و سلام كرد. رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) بلافاصله جواب سلام دادند و سپس بر خاك افتادند و آیه استرجاع(79) خواندند و بعد از آن فرمودند:

مِثْلُ هؤلاء فی أمّتی! أنّه لم یكن مثل هؤلاء فی أمّة إلاّ عذّبت قبل السّاعة(80)

؛ آیا امثال چنین كسانى در میان امت من وجود دارند؟! به یقین هرگاه این گونه كسان در میان امتى یافت شوند، آن امت قبل از قیامت عذاب مى بیند.

برگرفته از کتاب جوانان؛ ازدواج وراهکارها  

[Fanoos]

یک مقدار تو مطلب دومی تند روی شده! یعنی توضیح داده نشده که این افرادی که حضرت باهاشون این شکلی برخورد شده خودشون رو عمدا شبیه زنان کردند!!

جالب بدونید سرطان در مردان باعث شبیه شدن رفتار و کردار آنان به زنان می شه! پس شایسته نیست کسی که هیچ تقصیری نداره رو اینطور از خودش بیزار کنیم...

[قهرمان علقمه]

 بسم الله الرحمن الرحیم  

پیامد سوم: گسترش فحشا

اگر عزوبت را سبب اصلى افزایش فحشا در برخى كشورهاى اسلامى، بدانیم گزاف نگفته ایم، چه این كه بسیارى از مجرّدان، آن گاه كه در مى یابند نمى توانند از راه مشروع غریزه خود را ارضا كنند، به گناه پناه مى برند؛ عملى حرام كه اسلام بارها بر حرمت آن تأكید نموده است. خداوند در این باره مى فرماید:


[COLOR=#76923c](وَ لاَ تَقْرَبُوا الزِّنَى إِنَّهُ كَانَ فَـحِشَةً وَسَآءَ سَبِیلاً) (14)؛

و به زنا نزدیك مشوید، چرا كه آن همواره زشت، و بد راهى است!


(الزَّانِیَةُ وَ الزَّانِی فَاجْلِدُوا كُلَّ وَ حِد مِّنْهُمَا مِائَةَ جَلْدَة وَ لاَ تَأْخُذْكُم بِهِمَا رَأْفَةٌ فِی دِینِ اللَّهِ إِن كُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الاَْخِرِ وَ لْیَشْهَدْ عَذَابَهُمَا طَـآئِفَةٌ مِّنَ الْمُؤْمِنِینَ) (15)؛

به هر زن زناكار و مرد زناكارى صد تازیانه بزنید و نباید رأفت (و محبت كاذب) نسبت به آن دو، شما را از اجراى حكم الهى باز دارد؛ اگر به خدا و روزِ بازپسین ایمان دارید، و باید گروهى از مؤمنان در كیفر آن دو حضور یابند.

(الزَّانِى لاَ یَنكِحُ إِلاَّ زَانِیَةً أَوْ مُشْرِكَةً وَ الزَّانِیَةُ لاَ یَنكِحُهَآ إِلاَّ زَان أَوْ مُشْرِكٌ وَ حُرِّمَ ذَ لِكَ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ) (16)؛

مرد زناكار، جز زن زناكار یا مشرك را به همسرى نگیرد، و زن زناكار را جز مرد زناكار یا مشرك، به زنى نگیرد، و بر مؤمنان این [امر] حرام گردیده است.

خداى متعال در حدیثى قدسى نیز فرموده است:

لا أُنیلَ رحمتی من یُعرضُنی للأَیْمان الكاذبةِ و لا أدنی منی یومَ القیامةِ مَنْ كانَ زانیاً(17)؛

كسى كه مرا در معرض (و بازیچه) سوگندهاى دروغ قرار دهد، از رحمت خویش بهره مند نخواهم كرد و آن كه زناكار باشد، در روز رستاخیز به خود نزدیك نخواهم كرد.

روایات بسیارى نیز در این باره وارد شده است. رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) فرمودند:

یؤتى بالزانی یومَ القیامةِ حتّى یكونَ فوقَ أهلِ النّارِ، فیقطُر قطرة من فَرْجهِ فیَتَأذّى أهلُ جهنّمَ مِن نتنها، فیقولَ أهلُ جهنّم لِلخُزّانِ: ما هذِهِ الرّائحة المنتنة الّتی قد آذَتْنا؟ فیقالُ لهم: هذه رائحة زان(18)؛

در روز قیامت فرد زناكار آورده مى شود تا آن كه برفراز اهل آتش قرار مى گیرد. آن گاه قطره اى از شرمگاه او مى چكد كه اهل جهنّم از بوى بد آن آزرده مى شوند و به نگهبانان جهنّم مى گویند: این بوى بدى كه ما را آزرد چه بود؟ به آنها گفته مى شود: این بوى یك زناكار بود.

امام باقر(علیه السلام) نیز از رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) نقل فرموده اند كه:

فی الزّنا خمسُ خصال؛ یُذهِب بماءِ الوجهِ و یُورثُ الفقرَ و یُنْقِصُ العُمْرَ و یُسْخِطُ الرّحمنَ و یُخَلَّدُ فی النّارِ نعُوذ باللهِ من النّارِ(19)؛

زنا پنج ویژگى دارد؛ آبرو را مى برد، فقر به بار مى آورد، و عمر را كوتاه مى كند، و خداى رحمان را به خشم مى آورد و (زناكار را) در آتش جاوید مى سازد. پناه بر خدا از آتش!

نیز نقل است كه آن حضرت به امیرمؤمنان(علیه السلام) فرمودند:

یا علیّ! فی الزنا ستُّ خصال، ثلاثٌ منها فِی الدّنیا، وثلاثٌ منها فی الآخرةِ. فأمَّا الّتی فی الدّنیا، فیُذْهِبُ بالبهاءِ و یُعَجِّلُ الفناءَ و یقطع الرّزقَ، و أمّا الّتی فی الآخرة، فسوءُ الحسابِ، و سَخَطُ الرّحمنِ، و الخلودُ فی النّارِ(20)

؛ یا على! در زنا شش خصلت وجود دارد كه سه تاى آن ها در دنیا و سه تاى دیگر، در آخرت است. در دنیا زیبایى و فروغ چهره را از بین مى برد و مرگ را جلو مى اندازد و رزق را مى بُرد، و در آخرت بدى محاسبه (اعمال)، و خشم خداى رحمان و جاودانگى در آتش (جهنم) را در پى دارد.

رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) در روایت دیگرى كه «حـدیـث الـمناهى» نام گرفته، فرموده اند:

«آگاه باشید كه هر كس با زنى مسلمان یا یهودى یا مسیحى یا مجوسى، چه آزاد باشد چه كنیز، زنا كند و پس از آن توبه نكند و با اصرار بر آن بمیرد، خداوند در قبرش سیصد در باز مى كند كه از آن درها عقرب ها و مارهایى بزرگ از جنس آتش بیرون مى آیند. پس او تا قیامت (در آتش) مى سوزد و آن گاه كه از قبر برانگیخته مى شود، مردم از بوى بد او آزرده مى شوند و با همین (نشانه) و به خاطر آن چه در دنیا مرتكب شده باز شناخته مى شود. آن گاه دستور مى رسد كه به سوى آتش برود. آگاه باشید كه خداوند مرزهایى، تعیین فرموده است، پس هیچ كس غیورتر از خداوند عزّوجل نیست و به دلیل همین غیرتش گناهان بسیار زشت (و زنا) را حرام فرموده است(22).

نیز مى فرمایند:

الزنا یُورثُ الفقرَ و یدعُ الدیارَ بلاقع(24)؛

زنا موجب [پیدایش] فقر است و زمین را مى خشكاند.

و آخرین سخنى كه از رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) در این باره نقل مى كنیم، روایتى است كه فرمودند:

[COLOR=#76923c]إذا كَثُرَ الزنا مِن بعدی كَثُرَ موتُ الفجأةِ(25)؛

آن هنگام كه پس از من زنا فراوان شود، مرگ هاى ناگهانى فزونى مى گیرد.

امیرمؤمنان على(علیه السلام) نیز در این باره مى فرمایند:
آن گاه كه روز قیامت فرا مى رسد، خداوند بادى متعفن مىوزاند كه اهل محشر از آن آزرده مى شوند تا جایى كه مى خواهد نفس هاى مردم را بگیرد. در این هنگام فریادگرى ندا در مى دهد: آیا مى دانید این بویى كه شما را آزرد چه بود؟
محشریان مى گویند: نه (ولى هر چه بود)، ما را به نهایت آزرد.

به آن ها گفته مى شود: این بوى زنا كارانى است كه آلوده اند و توبه نكرده، خداوند را ملاقات كرده اند؛ پس آن ها را لعن كنید كه لعنت خدا بـر آنان باد. آن گاه تمام مـحشریان مـى گویند: خـدایـا زنـاكـاران را لـعـنت كـن(26).

ابوحمزه ثمالى مى گوید: نزد امام على بن الحسین(علیه السلام) بودم كه مردى نزد ایشان آمد و گفت: اى ابو محمد! من به [معاشرت حرام با] زنان مبتلا هستم. روزى زنا مى كنم و روزى دیگر روزه مى گیرم. آیا این [روزه] كفاره آن [زنا] مى شود؟
امام على بن الحسین(علیه السلام) به وى فرمودند: هیچ چیز نزد خداى عزّوجلّ محبوب تر از آن نیست كه هم اطاعت بشود و هم معصیت نشود؛ زنا نكن روزه هم نگیر. پس از آن ابوجعفر باقر(علیه السلام) او را با دست گرفت و به سوى خود كشید و به او فرمودند: كار اهل آتش مى كنى و امید دارى كه به بهشت روى؟!(27). 

امام محمد باقر(علیه السلام) مى فرمایند:

إذا زنى الزانیُ خرجَ منهُ روحُ الإیمانِ، فإن استَغفَرَ عاد إلیه(28)؛

آن گاه كه زناكار زنا كند روح ایمان او را ترك مى گوید. پس اگر توبه كند، [آن روح] به سویش باز مى گردد.

نیز مى فرمایند:

كان فیما أوحى اللهُ تعالى إلى موسى بنِ عمرانَ: یا موسى! إنْهِ بنی إسرائیلَ عنِ الزّنا، فإنّه من زنى زُنِیَ به أو بالعقب من بعده. یا موسى! عُفَّ یُعَفّ أهلُك، یا موسى إن أردتَ أن یكثر خیرُ بیتِك فإیّاك و الزنا، یا موسى بن عمران! كما تَدینُ تُدان(29)؛

در میان آنچه خداى متعال به موسى بن عمران وحى نمود، آن بود كه (فرمود): اى موسى! بنى اسرائیل را از زنا كردن نهى كن؛ چرا كه هر كس زنا كند، یا با اهلش و یا پس از او با نوادگانش زنا مى شود. اى موسى! (نسبت به اهل و عیال دیگران) عفّت بورز تا نسبت به اهل و عیال تو عفّت ورزیده شود. اى موسى! اگر مى خواهى كه خیر خانه ات فراوان شود، از زنا بپرهیز. اى موسى بن عمران! هرچه كنى، به همان سان جزا مى بینى.

امام صادق(علیه السلام) نیز از پدرش امام باقر(علیه السلام) نقل مى فرمایند كه حضرت یعقوب(علیه السلام)به فرزندش یوسف(علیه السلام) گفت:

یا بُنیَّ! لا تَزْنِ فإن الطّیرَ لوزَنى لتناثر ریشُه(30)؛

اى پسركم! زنا نكن كه به یقین اگر پرنده اى [نیز] زنا كند، [به كیفر این كار] پرهایش مى ریزد.

امام صادق(علیه السلام) نیز فرموده اند:

إنّ عیسى(علیه السلام) قال للحواریینَ: إنَّ موسى أَمَرَكم أن لا تَحْلِفوا بِاللهِ كاذبین و أنا آمُرُكم أن لا تَحْلِفوا باللهِ كاذبینَ و لاصادقینَ. قالوا: زدنا. قال: إنّ موسى أمركم أن لاتَزنوا و أنا آمرُكم أن لاتُحَدَّثواْ أنفسَكم بالزنا، فضلاً عن أن تزنوا. فإنَّ من حدّثَ نفَسه بالزنا كان كَمَنْ أوقَدَ فی بیت مزوّق فأفسدَ التزاویقَ الدخانُ و إن لم یحترق البیتُ(32)؛

حضرت عیسى(علیه السلام) به حواریون فرمود: موسى(علیه السلام) به شما امر نمود كه به دروغ، به خدا سوگند نخورید و من به شما امر مى كنم كه نه به راست نه به دروغ به خدا سوگند نخورید. آن ها گفتند: برایمان بیشتر بگو. فرمود: موسى(علیه السلام) به شما امر كرد كه زنا نكنید، و من به شما امر مى كنم درباره [تن دادن به] زنا حتى نیندیشید، چه رسد به این كه زنا كنید؛ چرا كه هركس به زنا بیندیشد مانند كسى است كه در خانه اى رنگ شده و زیبا آتش برافروزد كه [در نتیجه] اگرچه خانه را نمى سوزاند، اما دودش رنگ ها و زیبائیها را از بین مى برد.

در حدیث دیگرى از پیامبر اكرم(صلى الله علیه وآله وسلم) آمده است كه:

إیّاك و الزّنا فإنّه یُمحِقُ البركة و یُهلك الدّینَ(34)؛

از زنا بپرهیز؛ چرا كه بركت را از میان مى برد و دین را نابود مى كند.

در حدیث دیگرى شبیه این مى خوانیم:

اِتَّقِ الزّنا فإنّه یُمحق الرّزقَ و یُبطلُ الدّین(35)؛

از زنا بپرهیز كه بركت روزى را مى برد و دین را باطل (نابود) مى كند.

و نیز روایت شده است:

إن الزّنا یُسوِّدُ الوجهَ و یُورِثُ الفقَر و یُبتِر العمر و یَقْطَعُ الرّزقَ و یُذهِبُ بالبهاء و یُقَرِّبُ السّخطَ و صاحبُهُ مخذولٌ مشئومٌ(37)؛

همانا زنا، چهره را سیاه مى كند و فقر به همراه دارد و عمر را كوتاه مى كند و رزق را قطع مى نماید و خشم [خداى رحمان را] نزدیك مى سازد و انجام دهنده اش به خود واگذاشته شده و شوم است.

در پایان این بخش روایتى از حضرت مى خوانیم كه فرمودند:

لایَزْنی الزانی حین هوَیزنی و هو مؤمنْ (فَسُئِلَ عن معنى ذلك، فقال:) یُفارِقُهُ روحُ الإیمانِ فی تلك الحالِ فلا یَرْجِعُ إلیه حتى یتوبَ(38)؛

زنى در حال زنا ایمان ندارد. (از ایشان درباره معناى آن سؤال شد، فرمود:) در آن حال روح ایمان او را ترك مى گوید و زمانى به سویش باز مى گردد؛ كه توبه كند.
پس باید در راه ریشه كن كردن این پدیده شوم و خانمان سوز كوشید تا از بدبختى دنیا و آخرت در امان بود و از آن به خدا پناه برد.

برگرفته از کتاب جوانان؛ ازدواج وراهکارها  

[قهرمان علقمه]

 بسم الله الرحمن الرحیم  


 پیامد چهارم : ترك حجاب  

حجاب یكى از احكام اسلامى است كه خداوند آن را بر زن واجب و با شدّت بر آن تأكید نمود. این حكم براى رعایت حال زن و حفظ كرامت او و نیز مهار و محدود نمودن فساد و حفظ جامعه از انتشار محرّمات است تا زن در جامعه مصونیّت یابد و از خواهش ها و افزون طلبى هاى شیطانى مردانى كه به مقتضاى طبیعت و غریزه خویش به سوى او جذب مى شوند،

دور بماند. خداى متعال مى فرماید:

(یَـأَیُّهَا النَّبِىُّ قُل لاَِّزْوَ جِكَ وَ بَنَاتِكَ وَ نِسَآءِ الْمُؤْمِنِینَ یُدْنِینَ عَلَیْهِنَّ مِن جَلَـبِیبِهِنَّ ذَ لِكَ أَدْنَى أَن یُعْرَفْنَ فَلاَ یُؤْذَیْنَ وَ كَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَّحِیماً)(5)؛

اى پیامبر! به زنان و دخترانت و به زنان مؤمنان بگو: پوششهاى خود را بر خود فروتر گیرند. این براى آن كه [به متانت و عفت] شناخته شوند و مورد آزار قرار نگیرند [به احتیاط] نزدیكتر است. و خدا آمرزنده مهربان است.

در شأن نزول این آیه آورده اند كه: در زمان رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم)، زنان مسلمان براى خواندن نماز جماعت در پشت سر آن حضرت به مسجد مى رفتند. هنگامى كه شب فرا مى رسید و آنان براى نماز مغرب و عشا از منزل خارج مى شدند بعضى از جوانان غیر متدیّن بر سر راه آنان مى نشستند و آنها را اذیت مى كردند. لذا آیه فوق نازل  (6).

خداى سبحان در آیه اى دیگر مى فرماید: 

(وَ إِذَا سَأَلُْتمُوهُنَّ مَتَـعًا فَسْـَلُوهُنَّ مِن وَرَآءِ حِجَاب ذَ لِكُمْ أَطْهَرُ لِقُلُوبِكُمْ وَ قُلُوبِهِنَّ )(7)؛ 

و هنگامى كه چیزى از وسایل زندگى را به عاریت از آنان (همسران پیامبر) مى خواهید، از پشت پرده بخواهید كه این كار براى پاكى دل هاى شما و آن ها بهتر است.

خداى متعال در جاى دیگر زنان پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) و همه زنان مسلمان را مورد خطاب قرار داده، مى فرماید:

(وَ قَرْنَ فِى بُیُوتِكُنَّ وَ لاَ تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَـهِلِیَّةِ الاُْولَى[COLOR=#000000])(8)؛ 

و در خانه هایتان قرار گیرید و مانند روزگار جاهلیّتِ قدیم زینتهاى خود را آشكار مكنید.

و نیز مى فرماید:

(وَ قُل لِّلْمُؤْمِنَـتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَـرِهِنَّ وَیَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَ لاَ یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلاَّ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَ لْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَى جُیُوبِهِنَّ وَ لاَ یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلاَّ لِبُعُولَتِهِنَّ أَوْ ءَابَآئِهِنَّ أَوْ ءَابَآءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ أَبْنَآئِهِنَّ أَوْ أَبْنَآءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ إِخْوَ نِهِنَّ أَوْ بَنِى إِخْوَ نِهِنَّ أَوْ بَنِى أَخَوَ تِهِنَّ أَوْ نِسَآئِهِنَّ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَیْمَـنُهُنَّ أَوِ التَّـبِعِینَ غَیْرِ أُولِى الاِْرْبَةِ مِنَ الرِّجَالِ أَوِ الطِّفْلِ الَّذِینَ لَمْ یَظْهَرُوا عَلَى عَوْرَ تِ النِّسَآءِ وَلاَ یَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ لِیُعْلَمَ مَا یُخْفِینَ مِن زِینَتِهِنَّ وَ تُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِیعًا أَیُّهَ الْمُؤْمِنُونَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ )(9) 

؛ و به زنان با ایمان بگو: دیدگان خود را [از هر نامحرمى] فرو بندند و پاكدامنى ورزند و زیورهاى خود را آشكار نگردانند مگر آنچه كه [طبعاً] از آن پیدا است. و باید روسرى خود را بر گردن خویش [فرو] اندازند، و زیورهایشان را جز براى شوهرانشان یا پدرانشان یا پدران شوهرانشان یا پسرانشان یا پسران شوهرانشان یا برادرانشان یا پسران برادرانشان یا پسران خواهرانشان یا زنان [هم كیش] خود یا كنیزانشان یا خدمتكاران مَرد كه [از زن] بى نیازند یا كودكانى كه از عورتهاى زنان وقوف حاصل نكرده اند، و پاهاى خود را [به گونه اى به زمین] نكوبند تا آنچه از زینتشان نهفته مى دارند معلوم گردد. اى مؤمنان، همگى [از مرد و زن] به درگاه خدا توبه كنید امید كه رستگار شوید.

از دیگر سو، ائمه أطهار(علیهم السلام) نیز با شدّت بر رعایت حجاب تأكید مى كردند و این تأكید، در سخنان گهربار ایشان كاملا مشهود است. در حدیثى آمده است كه امیرمؤمنان(علیه السلام) به فرزندش امام حسن(علیه السلام) فرمودند:

و اكفف علیهنّ من أبصارِهنّ بحجابِك إیاهُنَّ، فإنَّ شدّةَ الحجابِ أبقى علیهنّ، ولیس خروجُهنّ بأشدّ من إدخالك من لایوثَقُ به علیهنّ، و إن اْستَطَعْتَ أن لایَعْرِفْنَ غَیرك فافعل[COLOR=#000000]...(10) 

؛ و در پرده شان نگاه دار تا دیده شان به نامحرمان نگریستن نیارد كه سخت در پرده بودن، آنان را ـ از هر گزند ـ بهتر نگاه دارد، و برون رفتن شان از خانه بدتر از آن نیست كه بیگانه اى را ـ كه بدو اطمینان ندارى ـ نزد آنان درآرى. و اگر توانى چنان كنى كه جز تو را نشناسند، همان كن... .

یكى از اصحاب امام صادق(علیه السلام) از ایشان پرسید: دیدن چه اعضایى (و چه قسمت هایى) از بدن زن نامحرم براى مرد حلال است؟ حضرت فرمودند: صورت، دو كف دست و روى دو پا(11).

از ام سلمه (رضى الله عنها) روایت شده كه گفت: پس از آن كه مأمور به حجاب شدیم، من و میمونه نزد پیامبر بودیم كه پسر امّ مكتوم نیز آمد. پیامبر بلافاصله به ما فرمودند: حجاب بگیرید. به ایشان عرض كردیم: یا رسول الله! (او نابیناست و مگر نه آن است كه نابینا نمى تواند ما را ببیند؟! حضرت فرمود: مگر شما (هم) نابینایید؟! مگر شما او را نمى بینید؟!(12).

به نقل حضرت عبدالعظیم حسنى، امام جواد(علیه السلام) از پدرانش روایت مى كند كه امیرمؤمنان على(علیه السلام) فرمودند: من و فاطمه(علیها السلام) بر رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم)داخل شدیم و دیدیم كه به شدّت مى گرید. به ایشان عرض نمودم: پدر و مادرم به فدایت، اى رسول خدا! چه چیزى سبب گریه شما شده است؟ فرمودند: آن شبى كه به آسمان برده شدم (و به معراج رفتم) زنانى از امّتم را در عذابى بس سخت دیدم كه در نظرم عجیب و گران آمد و از شدّت عذاب آن ها گریستم.

سپس امام(علیه السلام) وضعیت آن زنان را از زبان پیامبر اكرم(صلى الله علیه وآله وسلم) نقل كردند و بدین جا رسیدند كه: فاطمه(علیها السلام) عرضه داشت: اى حبیب من و نور چشمم! براى من بازگو كه آن ها چه [گناهى] كرده بودند؟ پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)فرمودند: آن كه از مویش آویخته بود، مویش را از مردان [نامحرم] نمى پوشاند. آن كه از زبانش آویخته بود، شوهرش را مى آزرد. آن كه از سینه هایش آویخته بود، فرزند دیگران را بدون اذن شوهر خویش شیر مى داد. آن كه از پاهایش آویخته بود، بى اجازه شوهرش، از منزل خارج مى شد. آن كه گوشت بدن خویش را مى خورد، خود را براى مردم [اجنبى] زینت مى كرد.

آن كه دستانش به پاهایش بسته بود و مارها و عقرب ها بر او مسلط شده بودند، ناپاك وضو و ناپاك لباس بود و غسل جنابت و حیض نمى كرد و نظافت را رعایت نمى نمود و نماز را كوچك مى شمرد.

آن كه كور و كر و لال بود، از زنا فرزند فراهم مى آورد و آن را به شوهرش ملحق مى ساخت (وانمود مى كرد كه آن فرزند را از او به دنیا آورده است) و آن كه گوشت بدن خویش را با چاقو مى برید، خویش را بر مردان عرضه مى كرد. آن كه صورت و بدنش در آتش مى سوخت و أمعا و احشایش را به دنبال خود مى كشید، قواد (واسطه زنا) بود. و آن كه سرش سرِ خوك و بدنش بدن الاغ بود، سخن چین و دروغگو بود. و آن كه به صورت سگ درآمده بود و آتش از نشیمنگاه او داخل و از دهانش خارج مى شد، زنى بود آوازه خوان و حسود.

امام(علیه السلام) پس از نقل این حدیث فرمودند: واى بر آن زنى كه شوهرش را به خشم آورد، و خوشا به حال زنى كه شوهرش را از خود راضى كند(13).



:: پاى بندى به حجاب، دیروز و امروز

در زمانى كه ملّت هاى مسلمان گرفتار مشكل تجرد نشده بودند، چهره زن مسلمان به گونه اى دیگر بود و زنان مسلمان غالباً به حجاب كامل پاى بند بودند، ولى پس از ظهور این پدیده در محیط هاى اسلامى، عدّه زیادى از زنان براى جذب و جلب توجه مردان حجاب را كنار نهادند و به آشكار ساختن فریباهاى خود پرداختند تا شاید یكى از آنان را فریفته خود كنند و در نهایت به همسرى او در آیند. با تأسف شدید، این گونه پدیده ها نقش بسیار قابل توجهى در گسترش فساد در كشورهاى اسلامى داشته و شاید بتوان گفت باعث بروز سایر مفاسد نیز بوده است.
در عـصـر حـاضر زن به كالایى ارزان و مـوجـود كم ارجى تبدیل شده است كه مرد از او كام مى گیرد، سپس وى را رها كرده، در پى دیگرى مى رود. این همه معلول آن است كه زنان هم حجاب و هم عفت خویش را كنار نهادند.

برگرفته از کتاب جوانان؛ ازدواج وراهکارها

[قهرمان علقمه]

 بسم الله الرحمن ارحیم   پیامد پنجم : مشكلات بى شمار اجتماعى 

از آن زمان كه بسیارى از زنان و مردان مسلمان، مجرد ماندن را بر ازدواج ترجیح دادند و از سنّت پیامبراكرم(صلى الله علیه وآله وسلم) روى برتافتند، كشورهاى اسلامى گرفتار مشكلات بسیارى شدند و پدیده هاى منفى بسیارى در جوامع اسلامى پدید آمد كه پیش از آن هرگز اثرى از آن ها نبود.

[COLOR=#000000]اكنون كه سخن در مقوله ازدواج و مشكلات آن است، شایسته است كه برخى از آثار منفى مهم ترك ازدواج را كه اخیراً در میان مسلمانان چهره نموده است، بر شمریم.
یكى از این مشكلات، گسترش مفاسد اخلاقى و ارتكاب محرّماتى مانند: بى حجابى، زنا، لواط، استمناء و مساحقه است و البته شیوع بیمارى هاى كشنده اى مانند ایدز و بیمارى هاى روانى مانند افسردگى از پیامدهاى این مسئله است.

چنین فاجعه اى عقب ماندن از پیشرفت و تكامل در زمینه هاى گوناگون را به ارمغان مى آورد؛ چرا كه خانواده صالح و شایسته، سنگ بناى جامعه صالح و شایسته است. پس اگر خانواده به فساد گرایید، جامعه نیز در گرداب فساد گرفتار خواهد شد. البته راه كار رهایى از این گرداب مهلك، ازدواج به موقع است و همان گونه كه در احادیث وارد شده، ازدواج یك دوم یا دوسوم دین را بیمه مى نماید. رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) مى فرمایند:

من تزوّج فَقَدْ أحرز نصفَ دینهِ فلیتّق اللهَ فی النصف الباقی...(1)

؛ هر كس كه ازدواج كند، نیمى از دین خویش را ایمنى بخشیده است، و نیم دیگر آن را با تقواى الهى حفظ كند.

نیز مى فرمایند:

من سرّه أن یَلقَى اللهَ طاهراً مُطَهَّراً فلیلقه بزوجة(2)؛

هر كس دوست بدارد پاك و پاكیزه با خدا دیدار كند پس با همسرى به ملاقات او رود (بى همسر از دنیا نرود).

و فرموده اند:

من تزوّج فقد أُعطی نصف العبادة(3)؛

هر كس كه ازدواج كند، نیمى از بندگى به او اعطا شده است.

امام موسى بن جعفر(علیه السلام) از پدرانش روایت نموده كه رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) فرمودند:

ما مِن شابّ تزوّج فی حداثة سنِّهِ إلاّ عجّ شیطانه: یا ویله یا ویله عصم منّی ثلثی دینه فلیتّق الله العبد فی الثلث الباقی(4)

؛ هركس در نوجوانى ازدواج كند؛ شیطانِ (مأمور به گمراهى) او فریاد بر مى آورد: «اى واى من! اى واى من! كه او دو سوم دینش را از آسیب من حفظ كرد!» پس باید آن بنده در (حفظ) یك سوم باقى مانده، تقواى الهى را در پیش بگیرد.

برگرفته از کتاب جوانان؛ ازدواج وراهکارها  

[قهرمان علقمه]

 بسم الله الرحمن الرحیم  


پیامد ششم :[COLOR=#7030a0] همسر دوستى، مشوّقى براى ازدواج  


در روایات اسلامى دوست داشتن همسر، پدیده اى ارزشمند دانسته شده است تا مشوّقى براى ازدواج باشد. در این جا به چند مورد از این روایات اشاره مى كنیم:
در احادیثى از امام صادق(علیه السلام) نقل شده است كه فرمودند:

[COLOR=#76923c]الَعْبدُ كلَّما إزْدادَ لِلنِّساءِ حُبّاً إزداد فی الإیمانِ فضلاً(34)؛

هرچه روح همسر دوستى در بنده اى فزونى گیرد، برترى ایمانش فزونى مى یابد.

ما أَظُنُّ رجلاً یَزْدادُ فی الإیمانِ خَیراً إلاّ أزدادَ حُبّاً للنساء(35)؛

هر مردى كه در ایمانش خیر و خوبى فزونى گیرد به یقین همسر دوستى اش افزایش مى یابد.

مِن أخلاقِ الأنبیاءِ، حُبُّ النساءِ(36)؛

از اخلاق پیامبران دوست داشتن همسر است.

أكثرُ الخیرِ فی النساءِ(37)؛

بیشترین خیر و بركت در زنان است.

از پیامبر اكرم(صلى الله علیه وآله وسلم) نیز روایت شده است:

حُبِّبَ إلیَّ مِنَ الدنیا النساءُ و الطیبُ و قرّةُ عینی فی الصّلاةِ(38)؛

از (این) دنیا زنان [همسر] و بوى خوش، محبوب من قرار داده شده است و روشنى چشم من در نماز است.

نهى از عزوبت

روایات بسیارى عزوبت و تجرد را نكوهش و از آن نهى نموده اند. برخى ازاین روایات در بحث هاى پیشین آورده شد. اینك چند روایت دیگر در این باب مى خوانیم. رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) مى فرمایند:

خیارُ أمّتی المتأهِّلونَ و شرارُ أمّتی العُزّاب(39)؛

بهترینانِ امت من متأهلان، و بدترینان امت من مجرّدانند.

و در روایات دیگرى مى فرمایند:

شرار موتاكم العُزّابُ(40)؛

بدترین مردگانِ شما عَزب ها [مجردها] هستند.

شراركُم عزّابُكُم، و العُزّابُ إِخوانُ الشیاطینَ(41)؛

[معمولا] بدترینِ شما عزب هاى شمایند، و [معمولا] عزب ها برادران شیطانند.

لوخَرَجَ العُزّابُ مِن موتاكم إلَى الدّنیا لتزوَّجوا(42)؛

اگر از میان مردگانتان عزب ها به دنیا باز مى گشتند، به یقین ازدواج مى كردند.

النّكاحُ سنّتی فَمَنْ رَغِبَ عَنْ سنّتی فلیسَ منّی(43)؛

ازدواج سنت من است و هر كه از سنت من روى بگرداند، از من نیست.

امام رضا(علیه السلام) فرمودند كه: زنى به امام باقر(علیه السلام) گفت: خدا به خیرت دارد! من متبتّل هستم. امام پرسید: منظورت از تبتّل چیست؟ زن گفت: منظورم این است كه مى خواهم براى همیشه از ازدواج صرف نظر كنم. امام فرمود: به چه دلیل؟! گفت: با این كار، در پى [كسب] فضیلت هستم. امام فرمود: بازگرد! اگر در این كار فضیلتى بود، فاطمه(علیها السلام)(دختر رسول خدا) از تو بدان سزاوارتر بود. به یقین كسى نمى تواند در كسب فضیلت بر او پیشى بگیرد(44).




برگرفته از کتاب جوانان؛ ازدواج وراهکارها [/SIZE

 

[قهرمان علقمه]

 بسم الله الرحمن الرحیم  



  هفتم: [COLOR=#7030a0]شیوع همجنس گرایى میان مردان

هم زمان با پیامدهایى که تاکنون بر شمردیم، باید پدیده شوم و سخت نکوهیده لواط را دیگر ره آورد پلید خوددارى از ازدواج یا فراهم نبودن زمینه مناسب و آسان گیرى در امر ازدواج دانست، لذا جوانان به همجنس خود بسنده کرده و در نهایت، عمل حرام لواط شیوع یافته است. درباره این عمل شنیع در روایات بسیارى هشدار داده شده است.

رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) مى فرمایند:

هر کس با پسرى جماع کند، در روز قیامت جنب محشور مى شود و آب دنیا نمى تواند او را پاک کند، و خدا بر او خشم مى گیرد و او را لعن مى کند و جهنّم را ـ که بد سرانجامى است ـ برایش مهیا مى نماید. به یقین آن گاه که مذکرى با مذکرى دیگر لواط کند، عرش پروردگار مى لرزد و به یقین مردى که در دبرش لواط مى شود، خداوند او را بر روى پل جهنّم حبس مى کند تا آن که از حسابرسى اعمال خلایق فارغ شود. آن گاه به او امر مى شود که به سوى جهنم برود. پس در هر طبقه جهنم عذاب مى شود تا آن که به پایین ترین طبقه آن برسد و از آن جا خارج نمى شود(63).

امام صادق(علیه السلام) فرمودند:

حرمة الدُبُرِ أعظم من حرمةِ الفَرْجِ و إنّ اللهَ أهلکَ أمةً بحرمةِ الدُبرِ و لم یُهلکُ أحداً لحرمة الفرْج(64)

؛ حرمت لواط بزرگ تر از حرمت زنا است. و البته خداوند به جهت حرمت لواط امتى را هلاک کرد، ولى براى زنا احدى را هلاک ننموده است.

ابوبصیر از امام صادق یا امام باقر(علیهما السلام) درباره این گفته خداى متعال پرسید که از زبان حضرت لوط(علیه السلام) حکایت نموده مى فرماید:

إِنَّکُمْ لَتَأْتُونَ الْفَـحِشَةَ مَا سَبَقَکُم بِهَا مِنْ أَحَد مِّنَ الْعَــلَمِینَ(65)؛

شما به کارى زشت مى پردازید که هیچ یک از مردم زمین در آن [کار] بر شما پیشى نگرفته است!

حضرت فرمودند:

همانا ابلیس با چهره اى زیبا و تمایلاتى زنانه و لباسى نیک نزدشان آمد و به سراغ عدّه اى از جوانان آن ها رفت و از آن ها خواست که با او لواط کنند، و اگر از آن ها مى خواست که خود با آن ها لواط کند، خوددارى مى کردند، ولیکن از آن ها خواست که با او لواط کنند. پس زمانى که با او لواط کردند، از آن کار لذت بردند. سپس ابلیس از نزدشان رفت و هر یک از آن ها را (براى لواط) به دیگرى حواله داد(66).

وانگهى زشتى لواط به جاى خود که رفتارى کمتر از آن، کیفرى سخت دارد رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) در این باره فرمودند:

من قَبَّلَ غلاماً بشهوة ألجمه الله یوم القیامة بلجام من نار(67)؛

هر کس پسر جوانى را از روى شهوت ببوسد، خداوند با لگامى از آتش او را لگام مى زند.

از امام صادق(علیه السلام) نقل شده است که فرمودند: مردى نزد پدرم آمد و گفت: «اى پسر رسول خدا! همانا من دچار بلایى شده ام. نزد خدا برایم دعا کن!» هنگامى که به حضرت پیام دادند که با او لواط مى شود، فرمود:

ما أبلى اللهُ أحداً بهذا البلاء و له فیه حاجة. [ثم قال أبی:] قال الله عزّوجل: و عزّتی و جلالی لایقعد على استبرقها و حریرها من یُؤتى فی دبره(68)؛

خداوند احدى را به این بلا دچار نکرده که پس از آن با او کارى داشته باشد [سپس پدرم فرمود:] خداى عزّوجلّ مى فرماید: به عزّت و جلالم قسم که آن کس که در دُبُرش لواط شود بر استبرق و حریر آن (بهشت) نخواهد نشست.

در روایت دیگرى از آن حضرت نقل شده است: أمیرمؤمنان(علیه السلام) در میان جمعى از اصحاب خویش بود که مردى آمد و گفت: اى امیرمؤمنان، من با پسر جوانى لواط کرده ام. مرا پاک کن! أمیرمؤمنان به او فرمودند: اى مرد! به منزلت باز گرد، شاید هیجانات درونى تو را گرفتار توهم کرده باشد. روز بعد نزد ایشان بازگشت و دوباره گفت: اى امیرمؤمنان، من با پسر جوانى لواط کرده ام مرا پاک کن! این بار نیز حضرت فرمودند:

«اى مرد! به منزلت بازگرد، شاید هیجانات درونى تو را این سان برآشفته است. در مرتبه چهارم حضرت على(علیه السلام) به او فرمودند: اى مرد! رسول خدا در مواردى مثل مورد تو سه گونه حکم نموده است. هر کدام را که خواستى انتخاب کن.

آن مرد گفت: یا امیرمؤمنان، آن ها کدامند؟

امام فرمودند: یک ضربه شمشیر بر گردنت؛ به هر اندازه که کارگر افتد (و آسیب برساند)؛ دست و پا بسته از بالاى کوه پرتاب گردى یا در آتش سوزانده شوى.

آن مرد گفت: یا أمیرمؤمنان، کدام یک بر من دشوارتر است؟

فرمودند: سوزانده شدن با آتش. گفت: یا امیرمؤمنان! من همان را انتخاب کردم.

حضرت فرمودند: پس آماده باش!

آن مرد گفت: باشد. سپس دو رکعت نماز خواند و در تشهد خویش نشست و گفت: بارالها! من گناهى کرده ام که تو خود مى دانى و البته من از گناه خود و پیامدهاى سوء آن در وحشت افتادم؛ پس نزد وصىّ رسولت و پسر عمّ پیامبرت آمدم و از اوخواستم که مرا پاک گرداند. او مرا میان سه مجازات مخیّر کرد. بار خدایا! من دشوارترین آن ها را برگزیده ام. بارالها! از تو مى خواهم که آن را کفّاره گناهانم قرار دهى و در آخرت مرا به آتش خود مسوزانى.

آن گاه گریان برخاست و در حفره اى که امیرمؤمنان(علیه السلام) برایش کنده بود، نشست و آتشى که در اطرافش زبانه مى کشید مى دید.

امام صادق(علیه السلام) مى فرماید: در این هنگام امیرمؤمنان(علیه السلام) گریست و همه اصحابش نیز گریستند. آن گاه حضرت(علیه السلام) به او فرمودند: برخیز اى مرد! که فرشتگان آسمان ها و زمین را گریاندى. به یقین خداوند توبه تو را پذیرفت. برخیز و هرگز به عملى که مرتکب شدى باز مگرد(69).

امام صادق(علیه السلام) از رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) نیز نقل فرموده است که زمانى که قوم لوط مرتکب آن کار [زشت] شدند، زمین آن قدر به درگاه پروردگارش گریست که اشک هایش به آسمان رسید و آسمان نیز آن قدر گریست که اشک هایش به عرش رسید. در این هنگام خداوند به آسمان وحى نمود که بر آنان سنگ ببار و به زمین وحى نمود که آن ها را در خود فرو ببر(70).

از آن جا که شارع مقدس این عمل را پلیدترین و نکوهیده ترین محرّمات شمرده، به صراحت و روشنى بر مجازات آن پا فشرده و آن را (البته پس از فراهم آمدن شروط مذکور در باب حدود) قتل قرار داده است.

أمیرمؤمنان على(علیه السلام) مى فرمایند:

لو کان ینبغی لأحد أن یُرْجَمَ مرّتینِ لَرُجِمَ اللّواطی(71)؛

اگر بنا بود کسى دوبار سنگ سار شود، همانا لواط کننده باید [چنین] سنگسار مى شد.

رسول اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) نیز فرموده اند:

من وجدتموه یَعملُ عملَ قوم لوط فاقتلوا الفاعلَ و المفعولَ(72)؛

هر که را یافتید که عمل قوم لوط انجام مى دهد، فاعل و مفعول را بکشید.


برگرفته از کتاب جوانان؛ ازدواج وراهکارها   

[Amir_]

سلام
باتشکر از پستهای این بخش و زحمات شما دراین سایت بنظرم این پستهارو ادامه بدید
و یک نسخه هم برای مسئولینی که اون دنیا باید جوابگو باشند بفرستید.

[قهرمان علقمه]

 بسم الله الرحمن الرحیم  


پیامد هشتم : شیوع هم جنس گرایى میان زنان


  خطرناک دیگرى که در پى تأخیر در ازدواج یا پرهیز از آن، گریبان کشورهاى مختلف را گرفته گسترش مساحقه و هم جنس بازى میان دختران است. بسیارى از آنان به امید رهایى از کابوس مجرّد ماندن به این عملِ حرام و نکوهیده پناه مى برند.

قابل توجّه است که این پدیده، روز به روز افزایش مى یابد و از همین رو ضرورت توجه کافى به آن را یادآورى مى کند، به ویژه این که شارع مقدس به وضوح بر حرمت این عمل زشت تأکید کرده است.

[COLOR=#000000]روایت شده است: گروهى از زنان بر امام صادق(علیه السلام) وارد شدند ویکى از آنان درباره [حدّ] مساحقه سؤال نمود.

حضرت در جواب فرمودند: حدّ آن همان حدّ زناکار است. آن زن گفت: خـداونـد در قــرآن چـنین چـیزى نگفته است! حـضرت فرمودند: چــرا [فرموده است]. پرسید: کجا؟ حضرت فرمـودند: آیـه (أَصْحَـبَ الرَّسِّ)(47) است(48).

از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) نیز روایت شده که فرمودند:

سحاقُ النساء بینهن زنا(49)

؛ مساحقه زنان با یکدیگر [نوعى] زنا است.

در روایت دیگر آمده است که زنى همراه کنیز خود به حضور امام صادق(علیه السلام) آمد و پرسید: یا اباعبدالله! منظور خداوند از این سخن چیست: ...

زَیْتُونَة لاَّ شَرْقِیَّة وَ لاَ غَرْبِیَّة(50)؛

زیتونى که نه شرقى است و نه غربى. امام فرمودند: اى زن! خداوند براى گیاهان مثال نزده (بلکه) تنها براى بنى آدم مثال زده است. از هر چه مى خواهى، سؤال کن.

آن زن گفت: درباره عمل زنان با یکدیگر(مساحقه) برایم بگو و این که حدّ آن چیست؟ امام فرمودند:

[حد این عمل همان] حد زنا است. به یقین آن گاه که روز قیامت فرا رسد، آنان آورده مى شوند و سپس پارچه هایى از آتش بر اندام شان و مقنعه هایى از آتش بر سرشان و شلوارهایى از آتش بر پاهایشان پوشانده مى شود و میله هایى آتشین در فَرْجشان داخل کنند تا به سرشان برسد و (سپس) داخل آتش انداخته مى شوند. اى زن! اولین کسانى که چنین عملى مرتکب شدند، قوم لوط بودند، زیرا مردانشان به مردان [اکتفا کردند و از زنان] بى نیازى جستند و زنانشان چون بى مرد ماندند، مانند آنچه مردانشان مى کردند انجام دادند(51).

نیز مردى در این باره از امام صادق(علیه السلام) پرسید حضرت فرمودند: هنگامى آن را خواهم گفت که سوگند یاد کنى آنچه را مى شنوى، به اطلاع زنان برسانى. آن مرد براى امام(علیه السلام) سوگند خورد.

آن گاه امام فرمودند:

آن دو [زنى که مساحقه کنند] در آتشند و هفتاد جامه آتشین در بردارند. بر روى آن جامه ها پوستى خشک و ضخیم از آتش، و بر آن ها دو کمربند آتشین و دوتاج [بر سر] و دو کفش آتشین به پا دارند، و آن دو در آتش خواهند بود(52).

نیز هنگامى که مردى از امام [صادق یا امام کاظم(علیهما السلام)] درباره زن مساحقه کننده پرسید، امام که تکیه داده بود، نشست و فرمود:

ملعون است ملعون است؛ هم آن زنى که مساحقه مى کند و هم آن که با او مساحقه مى شود. و ملعون باقى مى ماند تا آن که لباسش کفن شود [و بمیرد]؛ چرا که هم خداى متعال و ملائکه و اولیائش و من و هر آن کس که در أصلاب پدران و ارحام مادران باقى مانده اند لعنشان مى کنند. این کار، به خدا قسم، زناى اکبر است. نه، به خدا سوگند، توبه اى ندارد. خداوند لاقیس دختر إبلیس را بکشد که چه چیز [زشتى] آورد!

آن مرد گفت: این عمل را مردم عراق به وجود آوردند!.

حضرت فرمود:

به خدا سوگند که این کار در زمان رسول خدا، قبل از آن که عراق و مردم آن باشند(53)،

وجود داشت. پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)فرمودند: خداى لعنت کند زنانى را که خود را شبیه مردان مى کنند، و خداى لعنت کند مردانى را که خود را شبیه زنان مى کنند(54).

زراره از امام باقر(علیه السلام) روایت کرد که فرمودند: السَّحّاقة تُجلد(55)؛

زن مساحقه کننده [باید] تازیانه زده شود.

نیز در حدیثى از امام باقر(علیه السلام) درباره قوم لوط آمده است که: آن گاه که ابلیس لواط را به ایشان آموخت، زنانشان را ترک گفتند و به پسران جوان روى آوردند و زمانى که ابلیس کار خود را در میان مردان استوار دید، نزد زنان آمد و خود را به شکل زنى درآورد. سپس به آن ها گفت: مردان شما با یکدیگر [لواط] مى کنند. آن ها گفتند: آرى، همه این چیزها را مى دانیم. جناب لوط آن ها را پند مى دهد و [به ترک لواط و روآوردن به زنان] توصیه مى کند، ولى ابلیس آن ها را مى فریبد. تا آن که زنان نیز به زنان [پرداختند و از مردان] بى نیاز شدند. امام باقر(علیه السلام) پس از این داستان، نحوه هلاکت شان را بیان کردند(56).

از امام صادق(علیه السلام) نیز روایت شده که فرمودند:

لَعَنَ رسولُ اللهِ(صلى الله علیه وآله وسلم) المتشبّهینَ من الرّجالِ بالنّساءِ و المتشبّهاتِ من النّساءِ بالرّجالِ و هم المخنّثونَ و اللاّتی یُنْکِحن بعضهنّ بعضاً(57)؛

رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) مردانى را که به زنان و زنانى را که به مردان شبیه مى شوند لعن فرموده است، و آنان [که خود را به زنان همانند مى کنند] زن صفتان هستند و زنانى که [خود را به مردان همانند مى کنند] با همدیگر آمیزش مى کنند.

بر اساس حدیث دیگرى از آن حضرت، خداوند تنها به این دلیل قوم لوط را هلاک کرد که زنانشان کارى مثل مردان مى کردند؛ بعضى از آنها با بعضى دیگر آمیزش مى کردند(58).

و در روایتى از امیرمؤمنان على(علیه السلام) مساحقه زنان به منزله لواط میان مردان دانسته شده است(59). و رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) در حدیثى مى فرمایند:

فإذا کان اکتفاءُ الرّجالِ بالرّجالِ و النّساءُ بالنّساءِ قبض اللهُ کتابَهُ من صدورِ بنی آدمَ فبعثَ اللهُ ریحاً سوداءَ ثم لا یَبْقى أحد هو لله ولیّ إلاّ قبضَهُ اللهُ إلیه(60)؛

آن گاه که مردان به [وطى]مردان و زنان به [نزدیکى با] زنان بسنده کنند، خداى تعالى کتاب خویش را از سینه بنى آدم بر مى گیرد. پس از آن، خداى تعالى بادى سیاه مى فرستد و ارواح تمام أولیاى خویش را ستانده، نزد خویش مى برد (و آنها را مى میراند).

[HIGHLIGHT=#ffff00]در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) آمده است: یکى از نشانه هاى زمان ظهور قائم آل محمّد(علیه السلام) همین دانسته شده که مردان به زنان و زنان به مردان شبیه شوند و مردان به [وطى] مردان و زنان به [نزدیکى با] زنان اکتفا کنند(61). 

به نقل از آن حضرت، گروهى در پى امیرمؤمنان على(علیه السلام) رفتند تا سؤالى کنند، ولى او را نیافتند. امام حسن(علیه السلام) بدان ها فرمودند: سؤالتان را مطرح کنید. اگر نظرم صائب بود (و درست پاسخ دادم)، از ناحیه خداى متعال و امیرمؤمنان خواهد بود (چرا که من آن را از ایشان آموخته ام) و اگر (در پاسخ) به خطا رفتم، مى توانید به امیرمؤمنان مراجعه کنید. آن ها پذیرفته، از حکم زنى پرسیدند که شوهرش با او جماع کرده، پس از آن به دلیل شور شهوتى که از جماع در او پدید آمده، با کنیزش مساحقه مى کند و نطفه شوهرش را که درون رحم داشته به رحم آن کنیز منتقل مى کند و در نتیجه کنیز حامله مى شود.

امام حسن(علیه السلام) فرمودند:

ابتدا مهریه این کنیز باکره از آن زن ستانده مى شود؛ چرا که کنیز با به دنیا آوردن فرزند بکارتش از بین مى رود. وانگهى باید منتظر ماند تا آن کنیز بزاید و بر وى حد جارى شود. آن فرزند نیز به صاحب نطفه ملحق مى شود و آن زن شوهردار [باید] سنگسار شود.

آنان بازگشتند و به حضور امیرمؤمنان رسیدند و عرض کردند: «به حسن(علیه السلام) چنین گفتیم و او چنان پاسخ داد». حضرت فرمودند:

والله لو أنّ أبا الحسن لقیتم ما کان عنده إلاّ ما قال الحسن(62)؛

سوگند به خدا که اگر از آغاز نیز ابوالحسن(علیه السلام) را مى دیدید همانى مى گفت که حسن گفت.


برگرفته از کتاب جوانان؛ ازدواج وراهکارها