جواز غیبت

[tartil]

سلام

آیا ما اجازه داریم غیبت کسی را که طرف مقابل نمی شناسد بکنیم؟

شناختن با چه چیز حاصل میشود؟

مثلا من بگم پسر عموم فلان بود این غیبت میشه؟

طرف هم پسر عموم را نمیشناسه

اگر من چنین چیزی را از یکی دیگه راجع به پسر عموش بشنوم و اون را نشناسم بازم گناه کردم؟

[chaleshdin]

سلام
قبل از همه چیز از جناب tartil تشکر می کنم به جهت طرح موضوع که بسیار ضروریه
و از دیدگاههای مختلفی؛ میتونه بعد از دروغ مادر گناهان باشه.
و با وجود تاکید متون دینی
و مهمتر از همه مثال زیبا و دقیق قرآن در تشبیه به "خوردن گوشت برادر"
همچنان بی توجهی عمومی بر فضای جامعه حاکم شده
و شاید بلحاظ رتبه بندی، حتی آمار غیبت به مراتب از دروغ بیشتر باشه.
و جزء کبیره هایی بشمار میاد که به راحتی ابزار دست شیطان قرار میگیره.

اما در خصوص سوال این بزرگوار؛ ابتدائا باید بگم:
چهار عامل تو غیبت دخالت دارند:
اول: غیبت کننده
دوم: غیبت شونده
سوم: شنونده غیبت
چهارم: موضوع غیبت
من فقط موضوع عامل اول رو مطرح میکنم؛ "غیبت کننده"
که البته عامل اصلی و تعیین کننده هم هست!
فرض کلی هم اینه که سه عامل دیگه در بهترین حالت ممکن باشند.(هیچ زمینه ای برای دریافت گناه نداشته باشند)
باز ...
"غیبت کننده" هم عوامل دیگه رو میشناسه و هم موضوع غیبت رو میدونه!
در فرض سوال: من؛ پسر عموی خودم رو میشناسم ... و این امر برای ایجاد شرایط غیبت کافی به نظر میرسه.
و احتمال شناخت دیگران هم هست. چراکه اگر نمیخواستیم مشخص بشه، نیازی به یادآوری پسرعمو نبود. میشد گفت: کسی.

یک مورد دیگه هم اینکه: عموما غیبت برای بیان نقاط ضعف، گناهان، مسائل ناپسند و ... هست!
و توضیح یک عمل بد برای افراد دیگه؛ خودش نوعی اشاعه ی گناهه.
شما وقتی اسم یک گناه رو به زبون میارین...بقیه یاد اون گناه میافتن... و این بخودی خود آزاردهنده است.
همونطوری که وقتی یاد و ذکر خدا و نیکی ها میاد؛ فضا عطر اون خوبی رو میگیره.

خیلی ها قصد خیر دارند از بیان مطالب مربوط به دیگران؛ تو این موارد شاید بشه با تغییر موقعیت، فضا و نوع گویش متناسب با حال و هوای طرف شنونده ، بدون غیبت و فقط در قالب کلمات مناسب تاثیر لازم رو گذاشت. تو شرایط امر به معروف و نهی از منکر هم این موضوع صادقه.
اگر شما آدم بزرگی بلحاظ سنی باشید . باحتمال زیاد یک نوجوان حرف حق شما رو نصیحت تلقی میکنه و از شما دوری میکنه.
ولی وقتی یک دوست هم سن و سال همون حرف رو حتی با لحن تند بهش میگه؛ خیلی راحت ازش قبول میکنه.
آخرین حرفی هم که به ذهنم اومد اینه:
دنیای مجازی معایب و مزایای زیادی داره. و میشه برای فرار از موقعیت غیبت ازش استفاده کرد.
این که شما میتونید گاهی با تغییر هویت واقعی!!! حرفها رو به دیگران با لحن متناسب با موضوع مطرح کنید. میتونه یک مزیت حساب بشه.
(البته میدونم این یک فرضیه ی ناقصه و بعضا معایبی هم داره. منهم قصد تایید کامل این مطلب رو ندارم . ولی همینکه بشه بدون ایجاد فضای غیبت و اشاره به شخص یا شخصیت مشخصی حرفی رو بیان کرد، میتونه مزیت باشه. )
اگه بعدا بتونم شاید کمی کاربردی تر و ملموس تر حرف بزنم.
ممنون از همه تون.
در پناه حق پیروز باشید.

[مائده آسمانی]

به نام خدا

سلام علیکم

سلام

آیا ما اجازه داریم غیبت کسی را که طرف مقابل نمی شناسد بکنیم؟

شناختن با چه چیز حاصل میشود؟

مثلا من بگم پسر عموم فلان بود این غیبت میشه؟

طرف هم پسر عموم را نمیشناسه

اگر من چنین چیزی را از یکی دیگه راجع به پسر عموش بشنوم و اون را نشناسم بازم گناه کردم؟

جناب ترتیل اگه شما میخواهید از نظر احکام شرعی حکم کار خودتون رو بدونید .


اکثر مراجع به اتفاق میگن که اگر جمعی که صحبت شما رو گوش میدهند غیبت شونده را نمیشناسند ، اشکالی ندارد .


سخنان جناب چالش بیشتر جنبه اخلاقی و عرفانی کار را می رسونه . که بهتره همین حرفها هم کم بشه .



 انشالله که تمامی اعمال ما در حیطه حلال و مستحب باشد .  
   
   
   
 
 

[tartil]

من شنیدم از گناه بزرگتران بگذرید حالا اگر یکی از بزرگترها خواست غیبت کنه ما چجوری حرفو عوض کنیم؟
اگر بپریم تو حرفش که ...
اگر بهش بگیم غیبت نکن بهش بر می خوره
چکارش کنیم؟

[chaleshdin]

سلام علیکم
یکی از نکات کلیدی؛ انجام گناه ( غیبت و غیر آن ) توسط افراد ظاهر الوثوق هست.
این انسان بزرگ و قابل اعتماد؛ میتونه حتی پدر و مادر و معلم و استاد و هر کس دیگه ای باشه.
از سویی احترام آنها واجبه
و از سوی دیگه نهی از منکر واجب تر و جزو فروع شریعت.
به نظرم میرسه جمع بین این دو رو میشه با یک تغییر موقعیت بانجام رسوند.
مثلا سعی کنیم، سوالی رو طرح کنیم و موضوع رو منحرف کنیم بسمت اون سوال.
و با احترام به شخص ایشون پس از چند مکالمه تو اون جلسه یا حتی جلسات دیگه، در خصوص غیبت و اثراتش هم سوال بکنیم.
که آبروی مؤمن هم رتبه ی با عرش الهیه.
شاید این مصداق کامل این کریمه ی 72 سوره ی فرقان باشه :
 وَ الّذِينَ لا يَشهَدُونَ الزّورَ وَ إِذَا مَرّوا بِاللّغْوِ مَرّوا كرَاماً  
یا کریمه ی 63 همان سوره :
 وَ عِبَادُ الرّحْمَنِ الّذِينَ يَمْشونَ عَلى الأَرْضِ هَوْناً وَ إِذَا خَاطبَهُمُ الْجَهِلُونَ قَالُوا سلَماً
 
اگر گناهی واقع میشه. این دو مورد در خصوص اون حتما صادقه :
1- فعل لغو انجام شده.
2-این فعل از روی جهل هست. (ولو جهل لحظه ای)

و یک نکته کوچک در مورد امر و نهی اینه که :
امر به "معروف" واجب است و نهی از "منکر".
و معروف و منکر ؛ هم معنی و مترادف واجب و حرام نیستند.
و محدوده ی اشتراکشون باید بر اساس مسائل زیادی بررسی و بیان بشه.

غیبت فعل "حرام" محسوب میشه
و اینکه نهی از غیبت کجا جایز هست و کجا واجب، کمی باید در موردش اندیشه کرد.
در پناه حق پیروز باشید