علی و برخورد با مخالف

[مخلوق اریایی]

یا حق(786)
سلام و درود

علی و برخورد با مخالف



نگامیکه صفحات تاریخ را ورق می‌زنیم، مشاهده می‌کنیم که حاکمان، سلاطین وپادشاهان چگونه با مخالفان خود برخورد می‌نموده اند.آنان ضمن آنکه بهمخالفان خویش اجازه ابراز عقیده را نداده و هرگونه حرکتى را از آنان سلبمى کردند، مخالفان حکومت خود را نیز بـا تـصـفـیه هاى خونین، قتل و غارت وشکنجه و زندان سرکوب می‌نمودند.

امـا امـیـرالمـؤمـنـیـن عـلى (علیه السلام)در روش بـرخـورد بـا دشـمـن و تحمل مخالفان، الگویی متفاوت ارایه می‌دهد.



در تاریخ نقل شده است که پس از بیعت عموم مردم مدینه با آن حضرت، عمار یاسر به خدمت اوآمد و گفت:



"اىامیرالمؤمنین! همه اقشار گوناگون مدینه به خدمت شما آمدند و بیعت کردند.تنها برخى از افراد مشهور هنوز بیعت نکرده اند. اگر امیرالمؤمنین مصلحتبداند، ایشان را فراخواند تا هماهنگ با مهاجر و انصار، بیعت کنند."



امیرالمؤمنین،على (علیه السلام) فرمود: "اى عمار!کسى که به ما رغبت ندارد، ما را نیز بهاو حاجتى نیست؛ (پس دیگر) دیدار او چه لزومی دارد؟"



در اینهنگام، مالک اَشتر نخعى گفت: "اى امیرالمؤمنین! فراخواندن این افراد بهمصلحت مى باشد، از آن جهت که وقتی آنان بیعت کنند، فردا کار ما با آنها بهشمشیر و جنگ کشانده نمی‌شود.مردمان به منظور رعایت مصلحت کار خویش درپیروی از تو رغبت مى کنند، تو نیز مصلحت کار خویش را حفظ کن و همگان را برخدمتو اطاعت خود تشویق کن."



امیرالمؤمنین (علیه السلام)فرمود: "اى مالک! من مردمان را بهتر از تو مى شناسم. بگذار تا مطابق نظر خویشتن عمل کنند."



بدینترتیب، امیرالمؤمنین (علیه السلام) مخالفین حکومت خود را مجبور به بیعت باخود ننمود. به گواه تاریخ، این برخورد ملایم علی (علیه السلام) تنها منحصربه منتقدین و مخالفین خاموش نبود؛ بلکه حتی رفتار امام(علیه السلام) بامخالفینی که پرچم تضاد و تقابل را به صراحت برافراشته بودند نیز منحصر بهفرد است. به عنوان نمونه، بردباری امیرالمؤمنین (علیه السلام)در مواجهه باکارشکنی‌های خوارج، که از مخالفین بارز و شاخص حکومت او بودند، این رفتارحضرت را به خوبی نمایان می‌سازد.



روزى جـمـعـى از خوارجوارد مسجد کوفه شدند تا با شعارهاى مداوم، سخنرانى امام على (علیهالسلام)را بـر هم زنند.لذا اگر چه امیرالمؤمنین (علیه السلام)سرگرمسخنرانى بود، اما یکى از آنان بپا خاست و فریاد زد:

"لا حُکمِإِلالِله"، و دیگرى از سوئى دیگر فریاد زد: "لاحُکمِ إِلا لِله" و سومى ازگوشه دیگر مسجد همین شعار را تکرار نمود.سپس گروهى برخاستند و به پیروی ازآنان این شعار را سر دادند.



حضرت بـا بـزرگـوارى خـاصـىمـخـالفـت هـاى آنـان را تحمل کرد.آنگاه خطاب به مردم فرمود:"شعار حقى استکه (آنان) از آن باطل اراده مى کنند."سپس خطاب به خوارج در مسجد فرمود:"تـا وقـتـى کـه دسـت بـه شـمـشـیـر نـبـردیـد و بـا مـا هـسـتـیـد، ازسـه اصل اساسى برخوردارید:

1. از ورود شما به مسجد براى نماز جلوگیرى نمى کنیم.

2. تا وقتى که با ما هستید، از حقوق بیت المال شما را محروم نمى کنیم.

3. تا شما جنگ را آغاز نکنید، ما با شما نمى جنگیم."(1)



لذاآنچه حکومت کوتاه علی (علیه السلام) را متمایز می‌سازد، ملایمت، بردباری وروش الهی آن حضرت در برخورد با مخالفان و منتقدین است؛ چه آنان که مخالفتخود را به صراحت ابراز نمی‌کنند و چه آنان که علنا بر طبل مخالفت کوبیده وبا رفتار خود آنرا اظهار می‌نمودند. این برخورد رئوفانه و بزرگوارانهبرخاسته از نگرش جهانشمول امام(علیه السلام) نسبت به مردم و حکمرانی است.نگرش ایشان به افراد تحت حکومت خود قبل از آنکه از زاویه موافق و مخالفباشد، نگرشی انسانی و برادرانه است. چنین نگرشی به خوبی در نامه آن حضرتبه مالک اشتر (فرماندار امام در مصر) منعکس شده است؛ آنگاه که فرمود:



"مهربانىبا مردم را پوشش دل خویش قرارده و با همه دوست و مهربان باش. مبادا هرگز،چونان حیوانی شکارى باشى که خوردن آنان را غنیمت دانى؛ زیرا مردم دو دستهاند: دسته اى برادر دینى تو و دسته دیگر همانند تو در آفرینش مى باشند.اگر گناهى از آنان سر مى زند، یا مشکلی برایشان پیش می آید، یا خواسته وناخواسته، اشتباهى مرتکب مى گردند، آنان را ببخشاى و بر آنان آسان گیر،آنگونه که دوست دارى خدا تو را ببخشاید و بر تو آسان گیرد.(2)



آری در واقع، حقیقت اسلام همین است که پیشوای حقیقی آن در رفتار خویش به ما می نمایاند...


(برگرفته از کتاب «الگوهاى رفتارى امام على (علیه السلام) » تالیف:مرحوم محمد دشتى)
mahdiyaran.com
arvah.net

[Mohsen1001]

سلام

ممنون از مقاله ، اما عنوان را لطفاً تصحیح کنید.

شما که به این قشنگی در جای جای مقاله از امیرالمومنین علیه السلام استفاده کردید چرا در عنوان علی ؟

ادم میبینه بعضی ها مثلا میگن علی اینجوری بود ، علی اینجوری کرد ، اخه بابا مگه درمورد بقال محلتون داری صحبت میکنی !!

یه علیه السلامی یه امیرالمومنینی !

ببخشید چون من خیلی روی این قضیه حساس هستم.

موفق باشید

[مخلوق اریایی]

یا حق
سلام و درود
ممنونم از شما دوست خوبم به علت توصیه ی شما
بله اگر حضرت و .. پیشوند باشد بهتر است
چون بنده از جایی گرفتم عین همان را درج کردم و تغییری در ان ندادم
بنده نیز وقتی از این بزرگواران سخن می گویم پیشوند مناسب میاورم اما گفتن نام خالی هیچ بی احترامی نیست خدا نیز محمد و ابراهیم و اسحق و یعقوب و زکریا و ذوالقرنین و هود و لوط و نوح و عیسی و موسی خضر و ... خطاب می کند
ایا ما وقتی می گوییم الله برای نام خدا حتما پیشوندی میاوریم بله گاهی می گوییم حضرت حق و...
اما چون اسماء الهی خود کمال اند نیاز به پیشوندی ندارند
در مورد حضرت علی و امثالهم اگر اعتقاد داریم اخرین حد کمال یک انسان رسیده اند گفتن همان نام کاملترین ذکرهاست
لینک یک معجزه را برایتان می گذارم در این معجزه نام ها تنها بصورت علی و محمد و حسین و الله و ... نقش می بست ما از خدا حضرت علی و امثالهم را فکر نمیکنم بیشتر دوست داشته باشیم
موفق باشید دوست خوبم
لینک :http://www.arvah.net/index.php?topic=14778.0

[مخلوق اریایی]

یا ستار
سلام و درود
گزینه ی ویرایش برای بنده فعال نیست

[Mohsen1001]

   ,

به بخش خطابه غدیر سایت مراجعه کنید و خلاصه واقعه را بخونید.

خداوند به پیامبر صلی الله علیه و اله می فرماید به مردم بگو با لقب امیرالمومنین با حضرت علی علیه السلام بیعت کنند.

ضمناً خدا نباید ائمه را با پیشوند و پسوند نام ببرد این ما هستیم که باید در برابر ان حضرات خضوع نشون بدیم و با احترام صحبت کنیم.

یه کارمند با رئیسش وقتی صحبت میکنه کلی لقب و پیشوند بکار میبره ، خودمون هم در روزمره همینطوریم افراد مهم را با لقب و احترام صدا میکنیم

نمیدونم چرا هر چیزی که به ائمه علیهم السلام میرسه از وجوب میافته و دیگه لزومی پیدا نمیکنه !

[مخلوق اریایی]

یا حق
سلام و درود

دوست خوبم خوشحالم از بحث دوستانه ای که با شما دارم
صد البته که باید با همه ی خوبان خوب بود چه زیر دستی و چه بالا دستی و بنده با گفتن لقب و ارج نهادن به ارزش این بزرگواران هیچ گونه مخالفتی نداشته و ندارم و انشاء الله نخواهم داشت
تنها منظورم این بود که بردن نام خالی نشانه ی بی احترامی نیست اما از طرفی هم قبول دارم که گفتن لقب شایسته بهتر از نام نبردن ان است
ما خدا را بدون لقب نام می بریم ایا از الله هم بالاتر داریم یعنی ما بجای حضرت حق بگوییم یا حق بی احترامی کرده ایم این طور تصور نمی کنم
پس وقتی می گوییم علی بی احترامی است شما می گویید یا علی یا حضرت علی خوب اکثرا در صحبت لقب را نمیاوریم بلکه در نوشتن می نویسیم پس یعنی در یاد کردن ایشان چون حضرت را نیاوردیم یعنی بی احترامی کردیم خیر
ما میتوانیم در ظاهر هزاران قربونت برم بگوییم اما در باطن هزاران لعنت اگر هزاران لقب شایسته بیاوریم و لی حتی عظنت ایشان را درک نکنیم ایا بهترست از یک بار گفتن علی ولی درک عظمت ان خوب معلوم است پاسخ خیر می باشد
شهید به حق مولانا از قول خدا می فرمایند : ما برون را ننگریم و قال را ما درون را بنگریم و حال را
اما توصیه ی شما را با جان دل می پذیرم و نظر به جایی دادید اما منظور اینجانب اینست که اگر بدون لقب ندا کنیم نشانه ی بی حرمتی بدیشان نمی باشد اگر ادرسی را که ذکر کردم کاملا تمام صفحاتش را مطالعه بفرمایید متوجه می شوید که بنده مقدار هرچند اندک از عظمت حضرت علی را به نوعی درک کرده ام پس به بزرگی ایشان یقین دارم و ننوشتن لقب برای ایشان دلیل بر بی احترامی نیست حداقل از سوی اینجانب
در ضمن یک نکته ای را ابتدا به خود تذکر می دهم : ما این همه بر سر و سینه ی خود زدیم و علی و حسین گفتیم ایا درسی هم گرفتیم ایا ازاده هستیم ایا مانند علی(ع) مخفیانه در کوچه ها به بینوایان و محتاجان کمک می کنیم یا سر پنجاه تومان کرایه تاکسی به جدل و دعوا می پردازیم اخر ما چه اموختیم ایا مانند امام حسین و حضرت ابراهیم حاضریم از عزیزانمان در راه خدا بگذریم
چند نفر از ما شب ها که با شکم سیر می خوابیم به فکر ان همسایه ی فقیر خود هستیم که با چندین فرزند گرسنه می خوابند ایا ان موقع کع در تخت خواب گرم خود ارمیده ایم یادی از کارتن خوابهای حدافل شهر خود می کنیم
یا موقع ماه مبارک رمضان با اینکه دارا هستیم هجوم میاوریم مسجد برای خوردن و بردن غذا و قابلمه به قابلمه می بریم بجای انکه کمی هم بگذاریم برای محتاجی که در همین نزدیکیست اما ویش نمی شود دست نیاز به سوی مخلوق دراز کند
اگر دستی هم بلند شود به اکراه اید از بغل بیرون
دیگر نفس نحبت بیرون باز نمی دهیم و نفس شده کینه تو چه خواهی کرد
اینها ابتدا به شخص خویش بود و بعد به بعضی از مخلوقات انسان نما
ایاک نعبد و ایاک نستعین
فقط تو را می پرستیم از تو مدد می جوییم و بس