[HIGHLIGHT=#ffff00] [FONT=Book Antiqua]عاقبت فراموشی خدا
برخی از انسان‌ها چون آیات خدا، فرامین او، پیامبران و ائمّه(علیه السلام) را فراموش می‌کنند، خودشان نیز به فراموشی سپرده
می‌شوند و این فراموش شدن نه تنها در آخرت که در دنیا نیز دامن ایشان را می‌گیرد.
برخی از گناهکاران در روز قیامت کور محشور می‌شوند.
ایشان از خداوند می‌پرسند:
قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمَى وَقَدْ كُنتُ بَصِيرًا1
«پروردگارا! چرا نابينا محشورم كردي؟! با آن که بينا بودم!»
آنها در پاسخ سؤال خود این‌گونه می‌شنوند:
َالَ كَذَلِكَ أَتَتْكَ آيَاتُنَا فَنَسِيتَهَا وَكَذَلِكَ الْيَوْمَ تُنسَى2
«آن گونه كه آيات من براي تو آمد، و تو آنها را فراموش كردي، امروزنيز تو فراموش خواهي شد!»
آری، برخی از انسان‌ها چون آیات خدا، فرامین او، پیامبران و ائمّه(علیه السلام) را فراموش می‌کنند، خودشان نیز به فراموشی سپرده
می‌شوند و این فراموش شدن نه تنها در آخرت که در دنیا نیز دامن ایشان را می‌گیرد؛ سندی بن محمّد می‌گوید گروهی به دنبال
امیرالمؤمنین(علیه السلام) می‌رفتند، پیروان شماییم؟ حضرت فرمود: «چرا نشانی پیروان خود را در شما نمی‌بینیم؟!» 3.
حضرت یوسف(علیه السلام) از آن جوان‌های غیور بود. انسان غیرتمند، زنا نمی‌کند. زلیخا می‌خواست یوسف(علیه السلام) را به دام
اندازد. چهل در را پشت هم قفل کرد و از او تقاضای گناه کرد:
وَرَاوَدَتْهُ الَّتِي هُوَ فِي بَيْتِهَا عَن نَّفْسِهِ وَغَلَّقَتِ الأَبْوَابَ وَقَالَتْ هَيْتَ لَكَ قَالَ مَعَاذَ اللّهِ إِنَّهُ رَبِّي أَحْسَنَ مَثْوَايَ إِنَّهُ لاَ يُفْلِحُ
الظَّالِمُونَ4
حضرت یوسف(علیه السلام) دید زلیخا پارچه‌ای روی چیزی انداخت.
پرسید: این چه بود؟
زلیخا گفت: این بت و معبود من است.
یوسف(علیه السلام) فرمود: «پس من معبود خود را چه کنم؟ چطور چشمان خدا را ببندم؟ من نمی‌توانم چشم خدایم را ببندم»؛
بنابراین یوسف(علیه السلام) پا به فرار گذاشت.
او را به زندان انداختند.
زندان برای او گواراتر از گناه کردن بود.
در زندان با دو نفر آشنا شد.
یکی از آنها نانوا و دیگری هم مسئول می‌گساری شاه بود.
نانوا خواب دید که بر سرش مقداری نان است و پرندگان نان روی سرش را بردند.
دیگری هم خواب دید مشغول شراب‌گیری است.
حضرت یوسف(علیه السلام) به ساقی فرمود:
يَا صَاحِبَيِ السِّجْنِ أَمَّا أَحَدُكُمَا فَيَسْقِي رَبَّهُ خَمْرًا وَأَمَّا الآخَرُ فَيُصْلَبُ فَتَأْكُلُ الطَّيْرُ مِن رَّأْسِهِ قُضِيَ الأَمْرُ الَّذِي فِيهِ
تَسْتَفْتِيَانِ 5
تو به سقایت شراب می‌دهی. امّا قول بده وقتی آزاد شدی، سفارش مرا به پادشاه بنمایی!
وَقَالَ لِلَّذِي ظَنَّ أَنَّهُ نَاجٍ مِّنْهُمَا اذْكُرْنِي عِندَ رَبِّكَ 6
نزد شاه از من یاد بکنی.
به دیگری فرمود:
وَأَمَّا الآخَرُ فَيُصْلَبُ فَتَأْكُلُ الطَّيْرُ مِن رَّأْسِهِ 7
تو را به دار می‌زنند و آن‌قدر می‌مانی که پرنده‌ها می‌آیند و مغزت را می‌خورند.
خواجه عبدالله انصاری(ره) می‌گوید:
حضرت یوسف(علیه السلام) دوازده سال بیشتر از آنچه خداوند پیش از آن برایش مقّدر کرده بود، در زندان ماند؛ چرا که دوازده حرف از غیر
خدا بر زبان آورد.
آن دوازده حرف این بود که اگر نجات یافتی، پیش پادشاه سفارش مرا هم بکن.( اذْكُرْنِي عِندَ رَبِّكَ )
اتفاقاً آن فرد هم یادش رفت که پیغام او را به شاه برساند!.
بین اهل معنا مشهور است که:
«کِلُّ ما شَغَلَکَ عَن ذِکرِ اللهِ فَهُوَ صَنَمُکَ»؛8
هر چه تو را از یاد خدا باز دارد، بت توست.
هیچ چیز نباید ما را از یاد خدا غافل کند. اگر از یاد او غافل نشویم، همیشه درست حرکت خواهیم کرد
. در این‌باره باید به یکدیگر تذکّر دهیم. ذکر بسیار خوب است و قرآن خود نیز ذکر است و در آن آمده است:
فَذَكِّرْ إِنَّمَا أَنتَ مُذَكِّرٌ 9؛
پس یادآوری کن وتذکّر ده.
باید به انسان یادآوری کرد که پیش از اینکه به این دنیا بیاید، درجای دیگری بوده و به او چیزهایی نشان داده شده است.
----------------
پی نوشت ها:
1. طه، آیۀ 125.
2. همان، آیۀ 126.
3. منبرهایی از نور، ص 62.
4. یوسف، آیۀ 23.
5. همان، آیۀ 41.
6. همان، آیه 42.
7. همان، آیۀ 42.
8. تفسیر خواجه uبدالله انصاری (ره)، ذیل آیۀ 42 سوره یوسف.
9. غاشیه، آیۀ 21.
[COLOR=#7030a0]حجت الاسلام والمسلمین آقاتهرانی
