عن ابی عبد الله عليهالسلام :
لا يَفتَرِقُ رجُلانِ علَى الهِجرانِ إلاّ استَوجَبَ أحَدُهُما البَراءةَ واللَّعنَةَ ، ورُبَّما استَحقَّ ذلكَ كِلاهُما ،
فقالَ لَهُ مُعَتّبٌ : جَعَلَنيَ اللّهُ فِداكَ ، هذا الظّالِمُ فما بالُ المَظلومِ ؟
قالَ : لأ نَّهُ لا يَدعو أخاهُ إلى صِلَتِهِ ولا يَتَغامَسُ لَهُ عَن كَلامِهِ ، سَمِعتُ أبي يقولُ : إذا تَنازَعَ اثنانِ فَعازَّ أحَدُهُما الآخَرَ فلْيَرجِعِ المَظلومُ إلى صاحِبهِ
حتّى يَقولَ لِصاحِبهِ : أي أخِي أنا الظّالِمُ ، حتّى يَقطَعَ الهِجرانَ بَينَهُ وبَينَ صاحِبهِ ، فإنّ اللّهَ تبارَكَ وتعالى حَكَمٌ عَدلٌ يأخُذُ للمَظلومِ مِن الظّالم .
امام صادق عليهالسلام :
هيچ گاه دو مرد(انسان) با حالت قهر از يكديگر جدا نشوند ، مگر اين كه يكى از آن دو سزاوار بيزارى (خدا و رسولش از او) و لعنت باشد
و چه بسا كه هر دوى آنها سزاوار اين امر باشند .
معتّب عرض كرد : خدا مرا فدايتان گردانت ، ظالم ، درست (مستحق اين كيفر هست) امّا مظلوم چرا ؟.
حضرت فرمود : براى آن كه برادرش را به آشتى با خود دعوت نمىكند و از سخن او چشم نمىپوشد .
شنيدم پدرم مىفرمود : هرگاه دو نفر با هم ستيزه كردند و يكى از آن دو بر ديگرى چيره آمد ، بايد آن كه در حقّ او ستم شده نزد آن ديگرى برود
و به او بگويد : اى برادر ، ستمكار (و مقصّر) من هستم ، تا قهر و جدايى ميان او و رفيقش برطرف شود ؛
زيرا خداوند تبارك و تعالى داورى عادل است و حقّ ستمديده را از ستمگر مىستاند .
الكافي : 2 / 344 / 1
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و سلّم :
از همدیگه بگذریم تا خدا ازمون بگذره
