»:« آثار محبت به خدا »:«
حدیث معراج، حدیث بسیار ارزنده ای است که مرحوم علامه طباطبایی (رحمة الله) آن را با دو سند عالی نقل می کنند ودارای مضامین
بلند وبشارت های بزرگی است.
تفاوت حدیث قدسی با آیات قرآن شریف، این است که در قرآن، لفظ ومعنا هردو از خداوند است، امّا در حدیث قدسی فقط معنا از خداوند
است والفاظ از پیامبر(صلوات الله علیه وآله) یا امام (علیه السلام) است.
بر طبق این حدیث شریف در شب معراج، خداوند به پیامبر خود فرمود:
یاأَحمَد...فَمَنْ عَمِلَ بِرِضایَ أُلْزِمُهُ ثَلاثَ خِصال: أُعَرِّفُهُ شُكْراً لا يُخالِطُهُ الْجَهْلُ وَذِكْراً لا يُخالِطُهُ النِّسْيانُ وَمَحَبَّةً لا يُؤْثِرُ عَلى مَحَبَّتِي مَحَبَّةَ
الَْمخْلُوقِينَ.
فَإذا أحَبَّنِي أحْبَبْتُهُ وَأفْتَحُ عَيْنَ قَلْبِهِ إلى جَلالِي.
فَلا أُخْفِي عَلَيْهِ خاصَّةَ خَلْقِي وَُأُناجِيهِ فِي ظُلَمِ اللَّيْلِ وَنُورِ النَّهارِ حَتّى يَنْقَطِعَ حَدِيثُهُ مِنَ الَْمخْلُوقِينَ وَمُجالَسَتُهُ مَعَهُمْ وَأُسْمِعُهُ كَلامِي وَكَلامَ
مَلائِكَتِي وَأُعَرِّفُهُ السِّرَّ الَّذِي سَتَرْتُهُ عَنْ خَلْقِي، وَأَلْبَسْتُهُ الْحَياءَ حَتّى يَسْتَحْيِيَ مِنْهُ الْخَلْقُ كُلُّهُمْ وَيَمْشِي عَلى الأَرْض مَغْفُوراً لَهُ وَأَجْعَلُ قَلْبَهُ
واعِياً وَبَصِيراً وَلا أُخْفِي عَلَيْهِ شَيْئاً مِنْ جَنَّة وَلا نار وَأُعَرِّفُهُ بِما يَمُرُّ عَلَى النّاسِ فِي يَوْمِ الْقِيامَةِ مِنَ الْهَوْلِ وَالشِّدَّةِ وَما أُحاسِبُ الاْغْنِياءَ وَالْفُقَراءَ
وَالْجُهّالَ وَالْعُلَماءَ وَأُنَوِّمُّهُ فِي قَبْرِهِ وَأُنْزِلُ عَلَيْهِ مُنْكَراً وَ نَکِیرَاً حَتّی يَسْأَلُهُ وَلا يَرى غَمّرَةََ الْمَوْتِ وَظُلْمَةَ الْقَبْرِ وَاللَّحْدِ وَهَوْلَ الْمُطَّلَعِ ثُمَّ أنْصِبُ لَهُ
مِيزانَاً وَأنْشُرَ دِيوانَهُ ثُمَّ أَضَعُ كِتابَهُ فِي يَمِينِهِ فَيَقْرَؤُهُ مَنْشُوراً ثُمَّ لا أجْعَلُ بَيْنِي وَبَيْنَهُ تَرْجُماناً،
فَهذِهِ صِفاتُ الُْمحِبِّينَ 1 .
ای احمد،... هركس كه به آن چه من راضی هستم عمل كند، سه خصلت را به او می دهم:
شكری به اومى آموزم كه نادانى دراو نباشد،
و یاد خود را با او همراه می کنم به گونه ای فراموشی به او دست ندهد
و محبّتی به او می دهم که آن را با محبّت موجودات در نیامیزد.
پس وقتی دوستم بدارد، من هم اورا دوست می دارم.
کاری می کنم که چشمِ دلِ او به جلال من باز شود.(خداوند را باچشم دل ببیند)
مخلوق خاصّ خود را از او مخفی نمی کنم
و با او شب و روز سخن می گویم تا آنجا که کلام خود را با مردم قطع وهمنشینی با آنان را رها کند.
به او کلام خود وملائکه ام را می شنوانم
و او را به رازی که از خلق خود پنهان داشته ام، آگاه می کنم
و لباس حیا را بر او می پوشانم به گونه ای که خلایق از او حیا کرده
و آن گاه که بر روی زمین راه می رود، مغفور وبخشیده باشد
و چشمِ دلِ او را باز می کنم
و چیزی از بهشت و جهنم را از او مخفی نمی دارم.
آن چه از ترس و وحشت که در قیامت بر مردم می گذرد، از نظرش می گذرانم
وچگونگی حساب ثروتمندان، فقیران، نادانان، و آگاهان را به او نشان می دهم.
او را درقبر می خوابانم وبر او نکیر ومنکر را نازل می کنم تا از او پرسش کنند، در حالی که او از مرگ وتاریکی قبر ولحد و روز قیامت ناراحتی ندارد.
برای او دادگاهی قرار می دهم ونامه عملش را می گشایم؛ پس آن را در دست راستش قرار می دهم و او آن را باز شده می خواند
و بین خود و او واسطه ای نمی گذارم،
و این صفات دوستدارن من است.
1. بحارالانوار، ج27،ص28
منبع : ازخودتاخدا، ص76، آقاتهرانی
