[FONT=Book Antiqua]4. پيامبران نيز محاسبه مى‌شوند: طبق اعتقاد اهل سنت، خداوند از پيشى گيرندگان مهاجر و انصار براى هميشه راضى شده است و آن‌ها بدون حساب و كتاب وارد
بهشت مى‌شوند؛ در حالى كه طبق آيات قرآن كريم حتى پيامبران نيز در قيامت از حساب و كتاب مستثنا نيستند و آن‌ها بايد حساب پس
دهند. خداوند در سوره اعراف مى‌فرمايد:
فَلَنَسَْلَنَّ الَّذِينَ أُرْسِلَ إِلَيْهِمْ وَلَنَسَْلَنَّ الْمُرْسَلِينَ. 1
به يقين، (هم) از افرادى كه پيامبران به سوى آن‌ها فرستاده شدند سؤال خواهيم كرد (و هم) از پيامبران سؤال مى‌كنيم!. تا جايى كه خداوند پيامبران خود را تهديد مىكند كه اگر ذره‌اى به خداوند شرك بورزند، تمام اعمال نيكى كه تا به حال انجام داده‌اند،
از بين خواهد رفت و از زيانكاران خواهند شد. در سوره انعام، پس از نام بردن هيجده نفر از پيامبران بزرگ خود مى‌فرمايد:
وَلَوْ أَشرَْكُواْ لَحَبِطَ عَنْهُم مَّا كاَنُواْ يَعْمَلُون. 2
و اگر آن‌ها مشرك شوند [مى‌شدند]، اعمال (نيكى) كه انجام داده‌اند، نابود مىگردد (و نتيجهاى از آن نمىگيرند). و خطاب به خاتم پيامبران صلى الله عليه وآله وسلم مى‌فرمايد:
وَلَقَدْ أُوحِيَ إِلَيْكَ وَإِلَى الَّذينَ مِنْ قَبْلِكَ لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلُكَ وَلَتَكُونَنَّ مِنَ الْخاسِرين. 3
به تو و همه پيامبران پيشين وحى شده كه اگر مشرك شوى، تمام اعمالت تباه مى‌شود و از زيانكاران خواهى بود. و با تهديدى كه در سوره حاقه آمده است، جاى هيچ ترديدى را باقى نمى‌گذارد كه تفاوت و تبعيضى بين هيچ يك از بندگان نيست و همه
بايد پاسخگوى اعمال خود باشند؛ حتى اگر برترين مخلوق و خاتم پيامبران باشد:
وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِيلِ. لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْيَمِينِ. ثمَُّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِين. فَمَا مِنكمُ مِّنْ أَحَدٍ عَنْهُ حَاجِزِين. 4
اگر او سخنى دروغ بر ما مىبست، ما او را با قدرت مىگرفتيم، سپس رگ قلبش را قطع مىكرديم، و هيچ كس از شمانمىتوانست از (مجازات) او مانع شود. هنگامى كه خداوند پيامبرانش را اين گونه تهديد مىكند، اهل سنت با چه تضمينى ادعا مى‌كنند كه خداوند از پيشى گيرندگان مهاجر و
انصار براى هميشه راضى شده است و آن‌ها هر عمل زشتى انجام دهند، محاسبه نشده و به طور قطع بهشتى هستند؟!
از اين گذشته، خداوند در همين دنيا برخى از پيامبران بزرگ خود را فقط به خاطر ترك أولى (از ديدگاه اهل سنت گناه) مجازات‌هاى سختى
كرده است.
حضرت آدم عليه السلام را به خاطر يك ترك اولى از بهشت برين اخراج كرد:
وَ قُلْنَا يََادَمُ اسْكُنْ أَنتَ وَ زَوْجُكَ الجَْنَّةَ وَ كلاَُ مِنْهَا رَغَدًا حَيْثُ شِئْتُمَا وَ لَا تَقْرَبَا هَاذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ الظَّالِمِينَ. فَأَزَلَّهُمَا الشَّيْطَانُ عَنهَْا فَأَخْرَجَهُمَا مِمَّا كاَنَا فِيهِ وَ قُلْنَا اهْبِطُواْ بَعْضُكمُْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ وَ لَكمُْ فىِ الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَ مَتَاعٌ إِلىَ حِينٍ. فَتَلَقَّى ءَادَمُ مِن رَّبِّهِ كلَِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيم. 5
و گفتيم: «اى آدم! تو با همسرت در بهشت سكونت كن و از (نعمتهاى) آن، از هر جا مىخواهيد، گوارا بخوريد (اما) نزديك اين درخت نشويد كه از ستمگران خواهيد شد.
پس شيطان باعث لغزش آن‌ها از بهشت شد و آنان را از آنچه در آن بودند، بيرون كرد. و (در اين هنگام) به آن‌ها گفتيم: «همگى (به زمين) فرود آييد! در حالى كه بعضى دشمن ديگرى خواهيد بود. و براى شما در زمين، تا مدت معينى قرارگاه و وسيله بهره بردارى خواهد بود. سپس آدم از پروردگارش كلماتى دريافت داشت (و با آن‌ها توبه كرد) و خداوند توبه او را پذيرفت چرا كه خداوند توبهپذير و مهربان است. و يونس را در كام نهنگ افكند:
وَ ذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَيْهِ فَنَادَى فىِ الظُّلُمَتِ أَن لَّا إِلَاهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنىِّ كُنتُ مِنَ الظَّلِمِينَ. فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَ نجََّيْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذَالِكَ نُجِى الْمُؤْمِنِين. 6
و ذا النون [يونس] را (به ياد آور) در آن هنگام كه خشمگين (از ميان قوم خود) رفت و چنين مىپنداشت كه ما بر او تنگ نخواهيم گرفت ( امّا موقعى كه در كام نهنگ فرو رفت ) در آن تاريكي‌ها (ى متراكم) صدا زد: (خداوندا! ) جز تو معبودى نيست! منزّهى تو! من از ستمكاران بودم!. ما دعاى او را به اجابت رسانديم و از آن اندوه نجاتش بخشيديم و اين گونه مؤمنان را نجات مىدهيم!. و حضرت نوح را فقط به خاطر درخواست نجات فرزند گنهكارش، مؤاخذه مىكند:
وَنَادَى نُوحٌ رَّبَّهُ فَقَالَ رَبِّ إِنَّ ابْنىِ مِنْ أَهْلىِ وَإِنَّ وَعْدَكَ الْحَقُّ وَأَنتَ أَحْكَمُ الحَْاكِمِينَ. قَالَ يَنُوحُ إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ إِنَّهُ عَمَلٌ غَيرُْ صَالِحٍ فَلَا تَسْئَلْنِ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنىِّ أَعِظُكَ أَن تَكُونَ مِنَ الْجَاهِلِينَ. قَالَ رَبِّ إِنىِّ أَعُوذُ بِكَ أَنْ أَسْئَلَكَ مَا لَيْسَ لىِ بِهِ عِلْمٌ وَإِلَّا تَغْفِرْ لىِ وَتَرْحَمْنىِ أَكُن مِّنَ الْخَاسِرِين. 7
نوح به پروردگارش عرض كرد: پروردگارا! پسرم از خاندان من است و وعده تو (در باره نجات خاندانم) حق است و تو از همه حكمكنندگان برترى!.
فرمود: اى نوح! او از اهل تو نيست! او عمل غير صالحى است [فرد ناشايستهاى است]! پس، آنچه را از آن آگاه نيستى، از من مخواه! من به تو اندرز مىدهم تا از جاهلان نباشى!!
عرض كرد: پروردگارا! من به تو پناه مىبرم كه از تو چيزى بخواهم كه از آن آگاهى ندارم! و اگر مرا نبخشى، و بر من رحم نكنى، از زيانكاران خواهم بود! » چگونه است كه خداوند پيامبران بلند مرتبه خود را فقط به خاطر ترك اولي، اين چنين مجازات مىكند؛ اما صحابه را به خاطر اعمال
ناشايستى همچون تهديد دختر رسول خدا به آتش زدن خانه‌اش، شكستن پهلو و شهادت فرزندش، نشستن بر مسند خلافت بدون آن
كه شايستگى آن را داشته باشد، كنار زدن خليفه منصوب خداوند، بدعت‌هاى متعدد در دين اسلام و منحرف كردن آن از مسير اصلى اش
و... نه تنها مجازات نمى‌كند؛ بلكه به آن‌ها وعده قطعى بهشت داده و رضايت ابدى خود را از آن‌ها اعلام مى‌دارد؟!
پاورقی: 1. الأعراف / 6.
2. انعام / 88.
3. الزمر / 65. 4. الحاقة / 44 ـ 47. 5. البقره / 35 ـ 37.
6. الأنبياء / 87 ـ 88. 7. هود / 45 ـ 47.
