ضرب شست امام علی(ع)
اعتراض شدید اصحاب بزرگ و طرفداران امام علی (ع) باعث شد كه ابوبكر بالای منبر، خاموش شد و نتوانست پاسخ بگوید،
و پس از مدتی سكوت گفت : ولیكم و لست بخیركم و علی فیكم اقیلونی اقیلونی . :من زمام رهبری شما را بدست گرفتم ، ولی تا علی (ع) هست من بهترین فرد شما نیستم ، مرا رها كنید و به خودم واگذارید.
عمر فریاد زد: ای فرومایه از منبر پائین بیا، وقتی كه تو نمی توانی به احتیاج و استدلال اصحاب پاسخ بدهی چرا خود را در چنین مقامی قرار داده ای ؟...
ابوبكر از منبر پائین آمد و به خانه خود رفت و سه روز از خانه بیرون نیامد.
در این میان با تلاش افراد، چهار هزار نفر شمشیر بدست اجتماع كرده وارد خانه ابوبكر شدند و او را همراه عمر، به سوی مسجد آوردند، عمر سوگند یاد كرد كه اگر هر كدام از اصحاب علی (ع) مثل چند روز گذشته سخن بگوید.
سرش را از بدنش جدا می سازم .
در چنین جو خطرناكی دو نفر از یاران علی (ع)، برخاستند و سخن گفتند، نخست خالدبن سعید برخاست و مقداری سخن گفت ، امام سپس در این هنگام سلمان برخاست و فریاد زد:
الله اكبر الله اكبر، با این دو گوشم از رسول خدا(ص) شنیدم ، و اگر دروغ بگویم هر دو گوشم كر شود، كه فرمود: هنگامی فرا رسد كه در مسجد،
برادر و پسر عمویم (علی علیه السلام) با چند نفر از اصحاب نشسته باشند، ناگاه جماعتی از سگهای دوزخ به سوی او بیایند و او و اصحابش را بكشند.
فلست اشك الا و انكم هم : شكی ندارم كه شما قطعا همان سگهای دوزخ هستید.
عمر تا این سخن را شنید به سوی سلمان حمله كرد، ولی هنوز به سلمان نرسیده بود، امام علی (ع) گریبان عمر را گرفت و او را به زمین كشانید،
سپس به عمر گفت :ای فرزند صحاك حبسیه ! اگر مقدرات و دستور الهی ، و پیمان با رسول خدا، پیشی نگرفته بود،
امروز به تو نشان می دادم كه كدامیك از ما ضعیفتر هستیم و یاران كمتر داریم .
سپس امام علی (ع) اصحاب خود را ساكت كرد، و به آنها فرمود: متفرق گردید، آنها رفتند...
داستان دوستان / محمد محمدي اشتهاردي