سوال در مورد نام امام زمان (عج)

[محسـن]

با سلام

همانطور که می دانیدامام زمان (عج) هم نام پیامبر اسلام حضرت محمد (ص) هستند. الان سوالی که پیش می آید این است که چرا ما نباید نام امام زمان (عج) را به اسم اصلی بخوانیم ؟ همانطور که می دانید ما دو امام دیگر هم نام پیامبر (ص) داریم ( امام محمد باقر (ع) و امام محمد النقی (ع) ) اما به ما نگفته اند نام آنها رو به این سبک بخوانیم م-ح-م-د ولی برای امام زمان (عج) باید به این طور خوانده شود؟

[محب فاطمه]

 به نام خدا  




با سلام و تشكر و عرض خير مقدم خدمت شما كاربر گرامي ؛


در اينکه آن حضرت را با کنيه يا يکي از القاب شريفش مانند: حجت، قائم، مهدي، صاحب الزمان و غيره، ياد کنيم، شک و ترديدي در جواز آن نيست. ليکن در اينکه آيا مي توان به نام اصلي حضرت، يعني «م.ح.م.د» تصريح کرد يا نه، در بين علماي شيعه اختلاف نظر است.
و اما تحقيق سخن در اين باره اين است که ياد نمودن نام شريف معهود آن حضرت بر چند گونه متصور مي شود:


1- ياد کردن آن در کتابها، که در جايز بودنش ترديد نيست، زيرا دلايل منع شامل آن نمي شود، و نيز شيوه علماي صالح و عامل از زمان کليني تا کنون بر اين بوده که نام آن حضرت را در کتابهاي خود ذکر کرده اند، بدون اينکه کسي بر آنان اعتراض نمايد.
.
.
2- ياد کردن نام آن حضرت با اشاره و کنايه، مانند اينکه گفته شود: اسم او، اسم رسول خدا (ص) است، و کنيه‏اش، کنيه آن حضرت مي باشد. و اين نيز جايز است، به همان دلايلي که در گونه اول گذشت. به اضافه روايات متعددي از طرق شيعه و سني از پيغمبر اسلام (ص) که در آنها تصريح فرموده است:

«مهدي از فرزندان من است. نام او نام من و کنيه اش کنيه من مي باشد.» [1] .
.
لازم به ذکر است که جايز بودن در اين دو مورد مذکور به غير حال ترس اختصاص دارد، زيرا ترس، از جمله عناوين عارضي است که مايه حرام شدن هر جايزي مي گردد.
.
.
3- ياد کردن آن حضرت در دعا و مناجات که ظاهرا در اين مورد نيز جايز است.
.
.
4- ياد کردن آن حضرت در مجامع و غيره به طور سري و به عنوان درد دل، که در اين صورت نيز جايز است، زيرا دلايل منع از اين قسم منصرف است، پس اصل جواز و دلايل جواز بدون معارض باقي مي مانند. ضمن اينکه در روايت نبوي آمده:
.
«اوست کسي که نامش به طور آشکارا پيش از قيامش نبرد مگر کافر به او.» [2] .
.
.
5- ياد کردن اين اسم شريف در مواقع ترس، مانند: محافل و مجالس دشمنان دين که تقيه با آنان واجب است، و در حرمت اين نوع هيچ اختلافي وجود ندارد چنانکه در روايات متعددي بر اين حرمت تصريح شده است.
.
.
6- ياد کردن نام آن حضرت در مجالس و مجامعي که ترس و تقيه اي در آنها نباشد. اين مورد است که معرکه آرا و جاي بحث و گفتگو است. بعضي گويند: اخبار گوناگوني در دست است که دلالت بر حرمت اين نوع دارد.
.
.
از جمله روايات، اين است که امام هادي (ع) فرمود: «جانشين بعد از من پسرم حسن است، پس چگونه خواهيد بود در جانشين پس از جانشين؟
.
راوي مي گويد: عرض کردم: خداوند مرا فداي شما گرداند، چرا؟
.
فرمود: زيرا که شما شخص او را نمي بينيد و بردن نامش براي شما روا نيست. گفتم: پس چگونه او را ياد کنيم؟
.
فرمود: بگوييد حجت آل محمد (ص).» [3] .
و نيز در توقيع شريف آن حضرت است که: «ملعون است ملعون است کسي که در محفلي از مردم اسم مرا ببرد...» [4] .
.
و عده اي گويند: منظور از حرمت نام بردن اسم صريح امام، در مورد تقيه است. زيرا رواياتي داريم که به جهت جايز دانستن ذکر نام آن امام، در مقابل روايات حرمت قرار دارند،  [HIGHLIGHT=#d7e3bc] تنها راه جمع بين روايات حرمت و جواز همين   . و دلايل ديگري هم مي آورند که منطقي مي نمايد.
.
در اين رابطه عالم بزرگ تشيع، علي بن عيسي اربلي گويد:
.
فتواي من اين است که منع تلفظ به نام مهدي (عج) از روي تقيه بوده است، ولي اکنون اشکال ندارد. [5]

همان گونه که محدث کبير شيخ حر عاملي در وسايل الشيعه اختيار کرده است.
.
.
پس با آنچه گذشت مي توان گفت: ذکر نام شريف حضرت مهدي (ع) که عبارت از امام محمد فرزند امام حسن عسکري عليهما السلام مي باشد، در امثال زمان ما که تقيه لازم نيست، جايز است. [6] .




ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
(1) كمال الدين و تمام النعمة ، ص 286
(2) مستدرك الوسائل ، ج2 ، ص380
(3) اصول كافي ، ج1 ، ص 328
(4) بحار الانوار ، ج53، ص184
(5) كشف الغمه ، ج2، ص520
(6) براي آگاهي بيشتر رجوع كنيد به « القواعد الفقهيه » ،ج3، ص124

[محسـن]

ممنون محب فاطمه خیلی قانع کننده بود و بدرد بخور