ظلم به حضرت زهرا(س) گناه كبیره یا صغیره؟!
مناظره سؤال از ابن ابي الحديد
یكی از علمای برجسته اهل تسنّن، علاّمه و مورّخ بزرگ، عبد‌الحمید‌بن محمدبن حسین‌بن ابی‌الحدید مدائنی، معروف به «ابن ابی‌الحدید» است، كه یكی از آثار مهم و معروف او «شرح نهج‌البلاغه» می‌باشد (كه اخیراً در بیست جلد چاپ شده است)، او در سال 655 هـ .ق در بغداد درگذشت.
وی در جلد ششم شرح نهج‌البلاغه خود، پس از آن‌كه ماجرای آشوب بعد از رحلت رسول خدا‌ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ را بیان می‌كند می‌كند كه عمر همراه گروهی به خانه فاطمه‌ـ سلام‌اللّه علیها ـ هجوم آوردند، و فریاد فاطمه‌ـ سلام‌اللّه علیها ـ بلند شد كه از ام دور گردید ...و نیز به نقل از صحیح بخاری و صحیح مسلم، تصریح می‌كند كه:
«فَهَجَرَتْهُ فاطمَهُ وَ لَمْ تُكَلِّمْهُ فی ذلِكَ حَتّی ماتَتْ، فَدَفَنَها عَلِیُّ لَیْلاً وَ لَمْ یُوذَنْ بِها اَبابَكْر : فاطمه‌ـ سلام‌اللّه علیها ـ از ابوبكر دوری كرد، و با او سخن نگفت تا از دنیا رفت، و علی‌ـ علیه السّلام ـ فاطمه‌ـ سلام‌اللّه علیها ـ را شبانه به خاك سپرد، و موضوع را به ابوبكر اطلاع نداد». [1]
در عین حال برای حفظ آبروی عمر و ابوبكر، به توجیه پرداخته و چنین می‌گوید:
«فَاِنَّ هذا لو ثبت انّه خطا، لم یكن كبیره بل كان من باب الصّغائر التی لاتقتضی التَبرّی، و لا توجب زوال التّولّی»
«اگر ثابت شود كه این برخورد (عمر و ابوبكر با فاطمه) خطا و گناه از آن‌ها بود، ولی گناه كبیره نیست، بلكه از گناهان صغیره‌ای است كه موجب بیزاری از آن‌ها، و قطع دوستی با آن‌ها نخواهد شد!!»
حال سؤال این است كه: براستی هجوم آوردن به خانه حضرت زهرا‌ـ سلام‌اللّه علیها ـ و یا دستور به هجوم دادن، و آن حضرت را ناراحت كردن، در حدّی كه تا آخر عمر، از ابوبكر و عمر، روی گردانید، و با آن‌ها سخن نگفت، گناه صغیره است؟!
اگر ابن ابی‌الحدید می‌گفت: اصل حادثه نزد ما ثابت نیست، خیلی تعجّب نمی‌كردیم، ولی او كه اقرار به صحّت حادثه دارد، چگونه چنین گفته است؟ آیا او فرق بین گناه كبیره و صغیره را نمی‌دانست؟
مگر نه این است كه ابن ابی‌الحدید، خودش نقل كرده، و علمای دیگر اهل تسنّن نیز نقل كرده‌اند كه : ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ در شأن فاطمه‌ـ سلام‌اللّه علیها ـ فرمود:
«اِنَّ اللّهَ یَغْضِبُ لِغَضَبِ فاطِمَهَ وَ یَرْضِی لِرِضاها : خداوند به خاطر خشم فاطمه‌ـ سلام‌اللّه علیها ـ خشم می‌كند، و به خاطر خشنودی او خشنود می‌گردد»، نیز فرمود:
«فاطِمَهُ بَضْعَهٌ مِنِّی، مَنْ آذاها فَقَدْ آذانِی وَ مَنْ آذانِی فَقَدْ آذَی‌اللّه َ: فاطمه‌ـ سلام‌اللّه علیها ـ پاره تن من است، كسی كه او را بیازارد، مرا آزرده است، و كسی كه مرا بیازارد، خدا را آزرده است». [2]
بنابراین قطعاً آن دو نفر، فاطمه‌ـ سلام‌اللّه علیها ـ را آزردند، و آزردن فاطمه و خشمگین كردن او موجب آزردن و خشم خدا و رسول است، بنابراین آیا براستی در عین حال، آزردن فاطمه‌ـ سلام‌اللّه علیها ـ گناه صغیره است؟! اگر این، گناه، صغیره است پس گناه كبیره چیست؟
مگر خداوند در قرآن نمی‌فرماید:
«ِانَّ الَّذِینَ یُؤْذُونَ اللّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللّهُ فِی الدُّنْیا وَ الآخِرَهِ وَ اَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهِیناً : كسانی كه خدا و رسول او را اذّیت كنند، خداوند در دنیا و آخرت آن‌ها را لعنت فرمود، و برای آن‌ها عذابی خوار كننده آماده نموده‌است»؟! (احزاب ـ 57)
ـ تو خود حدیث مفصّل بخوان از این مجمل.[3]
پی نوشت :
1. شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 6، ص 46 و 47.
2. صحیح بخاری، ط دارالجیل بیروت،ج 7، ص 47، و ج 9، ص 185. و مدارك دیگر در كتاب فضائل الخمسه، ج 3، ص 190.
3. یكصد و یك مناظره، محمد محمدی اشتهاردی، ص 239.