کلام امير بيان ، در عزاي حضرت فاطمه -عليهاالسلام-

[محب فاطمه]

بسم الله الرحمن الرحيم

وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ

رُوِىَ عَنْهُ أَنَّهُ قالَهُ عِنْدَ دَفْنِ سَيِّدَةِ النِّساءِ فاطِمَةَ عَلَيْهَاالسَّلامُ كَالْمُناجِى بِهِ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ الِهِ عِنْدَ قَبْرِهِ:

السَّلامُ عَلَيْكَ يا رَسُولَ اللهِ عَنِّى وَ عَنِ ابْنَتِكَ النّازِلَةِ فِى جِوارِكَ، و السَّرِيعَةِ اللَّحاقِ بِكَ.


« قَلَّ يا رَسُولَ اللهِ عَنْ صَفِيَّتِكَ صَبْرِى، وَ رَقَّ عَنْها تَجَلُّدِى. إِلاّ أَنَّ لِى فِى التَّأَسِّى بِعَظِيمِ فُرْقَتِكَ، وَ فادِحِ مُصِيبَتِكَ مَوْضِعَ تَعَزّ، فَلَقَدْ وَسَّدْتُكَ فِى مَلْحُودَةِ قَبْرِكَ، وَ فاضَتْ

بَيْنَ نَحْرِى وَ صَدْرِى نَفْسُكَ. إِنّا لِلّهِ وَ إِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ. فَلَقَدِ اسْتُرْجِعَتِ الْوَدِيعَةُ، وَ أُخِذَتِ الرَّهِينَةُ، أَمّا حُزْنِى فَسَرْمَدٌ، وَ أَمّا لَيْلِى فَمُسَهَّدٌ، إِلى أَنْ يَخْتارَ اللهُ لِى دارَكَ

الَّتِى أَنْتَ بِها مُقِيمٌ. وَ سَتُنَبِّئُكَ ابْنَتُكَ بِتَضافُرِ أُمَّتِكَ عَلى هَضْمِها، فَأَحْفِهَا السُّؤالَ، وَ اسْتَخْبِرْهَا الْحالَ، هذا وَ لَمْ يَطُلِ الْعَهْدُ، وَ لَمْ يَخْلُ مِنْكَ الذِّكْرُ.

وَ السَّلامُ عَلَيْكُما سَلامَ مُوَدِّع لا قال وَ لا سَئِم، فَإِنْ أَنْصَرِفْ فَلا عَنْ مَلالَة، وَ إِنْ أُقِمْ فَلا عَنْ سُوءِ ظَنّ بِما وَعَدَ اللهُ الصّابِرِينَ. »

در رثاى حضـرت فاطمه(س)

سلام بر تو اى رسولخدا از من و دختر نازنينت كه در كنارت فرود آيد، و چه زود به جوارت پيوست.

اى رسولخدا، شكيباييم در فراق دُردانه ات از دست شده و طاقتم طاق گشته.

تجربه تحمّل فراق جانكاه و مصيبت سنگين تو مرا شكيبايى بخشيده است، كه من با دست خود تو را در آرامگاهت به خاك سپردم و جان پاكت در حالى كه سر بر

سينه ام داشتى، به ملكوت پرواز كرد :

«انّا للّه و انّا اليه راجعون»

ديگر امانت بازگرديد و گرو وارهيد، امّا اندوه من جاودانه، و شبم بيدارى تا سپيده، تا آن روز كه خداوند آرام جاى تو را براى من برگزيده.

آرى، بزودى دختر گراميت تو را از دست به يكى كردن امّت تو بر شكستن حريم او و ستمكارى ناجوانمردانه بر او خبر دهد. اينك از او با اصرار بپرس و از اوضاع و

احوال جويا شو، و اين در شرايطى است كه هنوز از زمان تو ديرى نپاييده و يادت كهنه نشده است.

سلام بر شمايان سلام وداع کننده ای ، ولى نه از روى ناراحتى و خستگى، كه اگر بازگردم نه به خاطر ملامت و دل كندگى است

و اگر بمانم نه براى بدگمانى به وعده هاى الهى به شكيبايان.

خطبه 193/ نهج البلاغه

[sarbaze-agha]

گفتگوی حزن آلود علی علیه السلام با پیامبر بیانگر اندوهی است كه او را فرا گرفته و او را بر ساحل بی‌پایان آن نشانده

است. لازم به توضیح است كه علی علیه السلام دو اندوه عظیم را به فاصله كوتاهی ازهمدیگر پشت سر گذاشت كه یكی

فقدان پیامبر و دیگر جدایی دخت سفیر الهی است كه او را انسی با آن دو بزرگوار بود و دل بدان‌ها چنان بسته كه ارواحشان

به هم پیوسته و اینك ابدان آنها در تقرب یكدیگر بی‌بهره و از هم گسسته است. این گسستگی لاجرم اندوه بزرگی را به

دنبال آورده است. آنچه در این میان مهم است این كه غم‌های بزرگ تسكین بخش اندوه‌های خرد است و آن كه در غم بزرگ

توان تحمل را از كف ندهد به یقین در اندوه خرد نخواهد داد اما در عین حال دو چیز او را تسلی می‌داد كه یكی مژده وصال و

دیگر رحلت پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله كه اندوهش بزرگتر از اندوه بر فقدان فاطمه علیها السلام بود.


اما آنچه بیش از همه غم از دل او زایل می‌كرد كه آن حضرت به تسلی دهنده اولی با آیه (اِنَّا لله و اِنَّا اِلیه راجعون) و بر دومی

با عبارت (اَلا اِنَّ لِیَ فَی التَّاَسی بِعَظیمِ فُرْقَتِكَ و فادِحِ مُصیبَتِكَ موضِعُ تَعَّزٍ)؛ (اما برای من كه سختی جدایی تو را دیده و

سنگینی مصیبت تو راكشیده‌ام، شكیبایی ممكن است) اشاره می‌كند.

خون غم بر ما حلال و خون ما بر غم حلال

هر غمی كو گِرد ما گَردید شد در خون خویش

باده غمگینان خورند و ما ز می خوش دل تریم

ذوق مسكینانِ غم دِه ساقیا افیون خویش

التماس دعا.

[خاک قدم هايش]

به نام خدا

السلام علیک یا مولاتی یا فاطمة،اغیثینی.



با سلام و سپاس از ایجاد این صفحه و مطلب مهم.

می دانیم که کلام امیر بیان، مولای متقیان، سرشار از نکات زیبای ادبی و کلامی ست که معجزه ی ایشان در بلاغت زبان عربی ست.

این سخنان که خواندنش سوز دل را بیشتر و می کند و اگر بفهمیم که چه فرموده، آسایش را از ما سلب می کند نیز سرشار از نکاتی این گونه است.

آن چه این جا مورد اشاره قرار می دهم، پیوند ظریف کلام و اعتقاد قلبی ست که با مهارت توسط مولایمان بیان شده است.

ایشان می فرماید:

... فَلَقَدِ اسْتُرْجِعَتِ الْوَدِيعَةُ، وَ أُخِذَتِ الرَّهِينَةُ

: ... ای رسول خدا! همانا که ودیعه ای که سپرده بودی، باز گردانده شد و آن چه به گرو نزدم نهاده بودی، گرفته شد.

داغ در همین جاست که می فرماید باز گردانده شد و گرفته شد و فعل مجهول به کار می برد، یعنی امانت و ودیعه ات را از من ستاندند، و رهینه ات را از من گرفتند.

گویا می فرماید به من دستبرد زدند و مرا مورد هجوم قرار دادند و آن گوهر دردانه ای که در صدف اهل بیت نگه داری اش می کردم، و تمام هستی و رکنم پس از تو بود

از من غارت کردند...

دو فعل مجهول اند که آتش به جان می زنند...

علی علیه السلام در همین دو کلمه، دنیایی مصیبت و روضه خوانده است ...

به راستی کسی هست که توان تصور این همه درد و اندوه را داشته باشد چه رسد به توان تحمل آن؟!!!


چشم انتظار منتقم زهرا سلام الله علیها و وارث مرتضا علیه السلام هستیم.


و صلی الله علیک یا ولی العصر.عج ادرکنا.

[محب فاطمه]

 بسم الله الرحمن الرحيم  



و من كلام لامام علي عليه السلام  

اءَيُّهَا النَّاسُ، إِنَّما الدُّنْيا دارُ مَجازٍ، وَالْآخِرَةُ دارُ قَرارٍ، فَخُذُوا مِنْ مَمَرِّكُمْ لِمَقَرِّكُمْ، وَ لا تَهْتِكُوا اءَسْتارَكُمْ عِنْدَ مَنْ يَعْلَمُ اءَسْرارَكُمْ،  
 وَ اءَخْرِجُوا مِنَ الدُّنْيا قُلُوبَكُمْ مِنْ قَبْلِ اءَنْ تَخْرُجَ مِنْها اءَبْدانُكُمْ، فَفِيها اخْتُبِرْتُمْ، وَ لِغَيْرِها خُلِقْتُمْ.   
إِنَّ الْمَرْءَ إِذا هَلَكَ قالَ النَّاسُ: ما تَرَكَ؟ وَ قالَتِ الْمَلائِكَةُ: ما قَدَّمَ؟ لِلَّهِ آباؤُكُمْ! فَقَدِّمُوا بَعْضا يَكُنْ لَكُمْ، قَرْضا وَ لا تُخْلِفُوا كُلًّا فيكُونَ عَلَيْكُمْ.  
 

سخنى از امام علي عليه السلام : 
 
اى مردم ، اين دنيا سرايى است كه گذرگاه شماست و آخرت ، سرايى است پايدار.  
 
پس از اين سراى كه گذرگاه شماست براى آن سراى كه قرارگاه شماست ، توشه برگيريد. 
 پرده هايتان را نزد كسى كه اسرارتان را مى داند برمدريد.  
 پيش از آنكه بدنهاتان را از دنيا بيرون برند، دلهايتان را از دنيا بيرون كنيد.  
 شما در دنيا در معرض آزمايش بوده ايد، زيرا براى سرايى جز اين آفريده شده ايد.  
 هنگامى كه كسى بميرد، مردم مى گويند چه برجاى نهاده و ملايكه مى گويند، چه پيش فرستاده .  
 خدا بر پدرانتان رحمت آورد. 
 بخشى را پيش فرستيد تا از آن سود بريد و همه را پس از خود مگذاريد تا وزر و وبالتان گردد.   خطبه 194/ نهج البلاغه