شعر - مشهد - زیبا

[محی الدین14]

 بسم الله الرحمن الرحیم 
 کنار سفره که بودیم حرف مشهد شـد

وزید بوی خراسان و ناگـهان رد شد



دوباره یـاد غریب آشـنا و شـوق حرم

و سیل اشک که پشت پلکها سد شد



و دخترم که به دل حسرت زیارت داشت

درست هم نظر مرتضـی و احمـد شد



دو سـال هست که تو قـول داده ای بابا

بـرای مـا که نـرفتیم واقعـآ بـد شد



تمام بودنـم آوار شـد و یـک لحظــه

زمان برای عبور از خـودش مردد شد



دو روز بـعد بلیـط و شـروع یک پرواز

کبوترانـه دلـم بـی قـرار گنبـد شد



قطار تهران،مشهد درست ساعت هشت

و ایستگاه که سرشار بـوق ممتد شد



و چند ساعت دیـگر به صحـن آزادی

نگاه منتظرم گـرم رفـت و آمـد شد


[HIGHLIGHT=#fac08f]التماس  
 

[محی الدین14]

بسم الله الرحمن الرحیم


ماه من! یک شب خیال انگیز، خواب دیدم ستاره ات شده ام

خواب دیدم کبوتری مُحرِم در طواف مناره ات شده ام
   خواب دیدم ولی تو بیداری، کرده ای با کلاغ خود کاری،

که در این روزهای پاییزی، جذب تور بهاره ات شده ام
   
موج در موج، آبی آبی، تو چه دریای مهربانی و من

قایق دلشکسته ای که شبی، میهمان کناره ات شده ام


از در پشت سر می آیم تا بیش از اینها خجالتم ندهد

این لباس سیاه، حالا که زائر بی قواره ات شده ام


گوشه ی "صحن قدس" قرآن را باز کردم به یاد چشمانت

باز "والشمس" آمد و گرم از تابش استخاره ات شده ام


چقَدَر حرف پشت بغضم بود، تا رسیدم به "صحن آزادی"

جرف هایم دوباره یادم رفت، بس که غرق نظاره ات شده ام


هشت یعنی دو دست از هم باز، فلشی رو به وسعت پرواز

هشت یک قله مهربانی و من، عاشقِ این شماره ات شده ام


چون غباری در آستانه نور، گرم گِرد ضریح می چرخم

جذبه ای از مدار مهر تو است، که چنین ماهواره ات شده ام


دست در دست های "گوهرشاد"، می زنم چرخ هرچه باداباد

پیش روی تو در سماعی شاد، مست ضرب نقاره ات شده ام


ای رسولی که گفته ای در توس، پسری، پاره ی تنی دارم

پس کجایی ببینی؟ ای آقا! عاشق ماه پاره ات شده ام


اولی آخری ندارد که، کوششی جوششی ندارد که

صله ی من همین لیاقت که شاعر جشنواره ات شده ام


شاعر : نمیدونم