برای آیات القرمزی

[محی الدین14]

بسم الله الرحمن الرحیم

خبر شاعره ی بحرینی که آمد ، تنم یخ کرد.آن قدر متورم شد این سیب گلو که بلع، یادمان رفت. دلم راه نیامد چیزی غیر ازین بنویسم.عقلم، وجدانم و البته احساسم رخصت لاطائلات همیشگی را نداد.بلادرنگ غزل زیر را ساختم.

تقدیمش میکنم به زهرای مرضیه(س) و دختر دربندش: آیات القرمزي



از ابتدا تـــا قیامت،اســـــلام مدیــــــــــون زهــــراست

اســـلام نه ،آفرینش ،عمــری ست ممنـــــون زهراست

نصف جهــــــان وامــــدارِفریـــــاد خـــــــاموش حیدر

آن نیمه ی دیگرش نیــــز،همواره مرهــــون زهراست

از دین و آئـــین احـمد، مانــــــده اگر آب و رنـــــــگی

از اشک چشمان بانوســـت،از رخت گلگون زهراست

دیــــــروز اهــــل ســـــقیفه ،امــــــروز آل خــــــــلیفه

فرقی نکرده ســت دشمن،این حرفِ اکـــنون زهراست

آتش همــان آتش ست و ٬سیلی همـــــان ضرب سیلی

همشیره!طــــاقت بیاور...این صبر،قـــــانون زهراست

در سینه ای که علی هست،زخم و جراحت طبیعی ست

خون تو آیات آیـــا ، قرمز تر از خون زهراســــــــت؟

نویسنده : محسن

پ.ن: ضعف این شعر رو ٬ هم با علم حضوری و هم از رهگذر لطف دوستان درک میکنم.اما گریز و گزیری از گفتنش نداشتم.ببخشید م لطفن.