گل نشکفته پرپر
گلی روئیده در , این دشت سوزان این گل کم بتاب خورشید
بر این گل از دو چشمان تر من اشک است که می روید
ز اشک دیده آبش می دهم من از آفتابش می دهم
چرا خیره شده بر آسمان گل
خندد بروی باغبان
به گلزارم بجز این گل نمانده
مرگ پیک خویش
وزیده سوی او طوفان ماتم
از غمش ذرات
ز مادر صد تمنا شیر دارد
این گل تحمل تیر دارد
امان از این خزان و باد صرصر
از این گل نشکفته
به آغوشم علی بی تاب آب است
دور از این چشم این ششماهه خواب
سخن از آب با این گل مگویید
دیگر از این گل