عملکرد خواص شیعه و شیعیان آن زمان در مورد واقعهٔ مهم عاشورا به نقل از تاریخ غنی و مستند تشیع باعث به وجود آمدن شبهاتی می‌شود که رفع شبهات فوایدی دارد من جمله روشن شدن شبهه برای شخص سؤال کننده و شخصی که مشابه همین شبهه را دارد و درس گرفتن از تاریخ.
تاریخ معتبر و غنیمان گفته شده قیام سید الشهداء یک قیام فراگیر و همگانی نبوده به همین دلیل شخصیت شناس و بزرگی از خواص شیعیان یعنی ابن عباس همان شخصی که منتخب حضرت امیر در مسئلهٔ حکمیت بود و قاری و مفسر قرآن کریم در این قیام امام حسین را همراهی نکرد و هیچ شواهد تاریخی مبنی بر عدم همراهی ایشان در این قیام مثل بیماری یا عذر دیگر تا جایی که خواندم و شنیدم ذکر نشده تا عذر محمد حنفیه یا جابر را داشته باشند گرچه در مورد جعفر همسر حضرت زینب هم حقیر نقل تاریخی در عذر شرعی عدم همراهی ندیدم حال شبهه اصلی این است که اگر امام حسین فریاد «آیا یاری کننده‌ای نیست که من را یاری کند؟» سر داده به جزء این است که اولین کسانی که این فریاد کمک را شنیدند خواص شیعیان وی مثل ابن عباس بودند؟ آیا این به معنای تکلیف در جهاد و همراهی امام و بر خلاف نقل تاریخ به زعم بنده که شاید درست نباشد به معنای فراگیر بودن قیام امام حسین در هدف بزرگی یعنی زنده کردن دین رسول خدا نبود؟ اگر شنیدند برخی شیعیان و خدای نکرده اطاعت نکردند از امثال ابن عباس بسیار بعید است اگر هم قیام فراگیر نبود تا اطاعت کنند پس فریاد امام در یاری خواستن چه بود؟ این شبهه قبل از قیام تا اگر دوستان نظرات مختصر اما کافی داشتند و البته مستند شبهات بعد از قیام بیان شود.