انتظار فرج و امید به آینده به دو نوع است:انتظاری که سازنده، تعهد آور، نیرو آفرین است به گونه ای که می تواند نوعی عبادت و حق پرستی به شمار آید و انتظاری که ویرانگر، اسارت بخش، فج کننده و نوعی اباحیگری به شمار می آید.انتظار یک مقوله اعتقادی اجتماعی است و منتظر فردی است که به دلیل اندیشه ای که در دل دارد، خود را به شناخت و انجام یک سلسه تعهدات ویژه، وظیفه دار احساس می کند.انتظار اعتقادی است که جنبه فردی داشته و در دل ریشه می دواند و درست همزمان بخاطر بار فرهنگی و عملی که بر آن نشسته، صورت اجتماعی پیدا می کند و منتظر را به حرکت و تلاش وا می دارد.انتظار جدایی، جدایی تفکیک نا پذیر با بسامان رسانیدن نا بساما نیها و از بین بردن مفاسد و گناهان و سرکشی ها داشته و هرگز با امواج عصیان و سرکشی و دامن زدن به جریا فساد و تباهی جمع نمی گردد.امام صادق (ع) می فرماید:«پس بکوشید و انتظار کشید که گوارایتان باد ای کسانی که مشمول رحمت حق قرار گرفته اید.»در این روایت پیوندی خجسته میان انتظار، تلاش و شمول رحمت الهی را شاهدیم که خط بطلان بر تمام تحلیل هایی ناروایی دارد که چهره انتظار را با دامن زدن به گناه مشوب می سازد چرا که انتظار، جدیت و رحمت خدا دارای بار مثبت و نشان از سازندگی و ساماندهی به همراه دارد.امام صادق(ع):در حدیثی دیگر در خصوص وظایف فردی منتظران واقعی می فرمایند:«هر که را حضور در جمع یاران مهدی (عج) شادمان سازد پس انتظار کشد،از گناه بپرهیزد،رفتاری نیک پیشه کند که چنین کسی منتظری راستین است.»امام سجاد (ع) نیز می فرمایند:«آنانکه در غیبت مهدی به پیشوایی اش معترف بوده و دیده به راه ظهورش می باشند از مردم تمامی زمانها والا ترند...اینان همانند رزمندگان رکاب پیامبر خدایند،اینان مومنان ویژه و شیعیان راست کردار ما بوده در عیان و نهان مردم را به سوی دین خدای بزرگ فرا می خوانند[FONT=Times New Roman].» این روایات موید دو وظیفه برای منتظران حقیقی مهدی(عج) می باشد[FONT=Times New Roman]:
[FONT=Times New Roman]1-خود سازی:
[FONT=Times New Roman]در زمان غیبت، گروهی از صالحان و متقین بر روی زمین زندگی می نمایند که با تهذیب نفس و جهت دادن به غرایز در جهت رشد و تعالی خود، تلاش می نمایند روح و جسم خود را برای خدمت گزاری در حکومت قائم آل محمد(عج) آماده نمایند.در دوران غیبت باید کوشید اما بر اساس ورع و تقوی، نه بر اساس هوای نفس و شهوت،کسب پست،مقام،ثروت و محبوبیت.با بی مبالاتی و عدم عدم پرهیز از گناه،خود را شیعه نمی توان نامید تا چه رسد به شیعه منتظر.
[FONT=Times New Roman]2-جامعه سازی:
[FONT=Times New Roman]شیعه در زمان غیبت، تنها به هایت خود و حفظ خود از گناه بسنده نمی کند.او خود را از سرنوشت دیگران در دستگیری افتادگان در ارشاد گناهکاران نیز سهیم و مسئول می داند.او تلاش می نماید تا دیگران نیز با اصلاح خویش، مولای حقیقی و پیشوای الهی را بشناسد.امام صادق(ع): در این خصوص در دعای ندبه می فرماید:«عزیز علی ان ابکیک و یخذلک الوری»،(بر من دشوار است که بر تو گریان باشم اما دیگران تو را واگذارند).با توجه به این سخن منتظر واقعی علاوه بر پرورش و خو سازی روحی و جسمی خود در تلاش می باشد که با عمل صالح و امر به معروف و نهی از منکر، زمینه اصلاح اطرافیان و جامعه خویش را فراهم نموده و اولین حلقه از حلقه های قیام حضرت مهدی(عج) و پیروزی آن را فراهم آورند.یکی از مهم ترین اقشار جامعه که نقش تاثیر گذاری در زمینه سازی ظهور حضرت ولیعصر(عج) دارند، طبقه کارگزاران و مدیران حکومتی می باشند.امام زمان (عج) در فرمایشات الهی خود برای دولتمردان در دوران غیبت و در دولت مهوی دو شاخصه بسیار مهم را ذکر می نمایند که بنیانهای سعادت ساز جامعه مهدوی است.«و تفضل علی امراءنا بالعدل و الشفقه».