[SIZE=150]
[SIZE=150] [COLOR=#0000ff] [COLOR=#7030a0][COLOR=#8b0000] آخرين سخن پيرامون آخرين مانع راه است! [SIZE=150] [COLOR=#0000ff] [COLOR=#800000]
[COLOR=#7030a0]مشكل ترين كار رهروان راه خدا و راهيان كوى دوست «اخلاص» است، و از خطرناك ترين موانع راه، آلودگى به شرك و «ريا» است.
حديث معروف
«إنَّ اَلشِّرْكَ اَخْفَى مِنْ دَبيبِ الَّنمْلِ على صَفْوانَة سَوداء فِى لَيْلَةِ ظَلْماء»(30)
پشت همه رهروان راه خدا را مى لرزاند و حديث
«هَلَكَ الْعامِلُونَ إلاّ الْعابِدُونَ وَ هَلَكَ الْعابِدُونَ إلاّ الْعالِمُونَ... وَ هَلَكَ الصّادِقُونَ إلاّ الُْمخْلِصُونَ...
وَ إنَّ الْمُوقِنينَ لَعَلى خَطَر عَظيم»(31)
كه حتّى علماى عاملين را در زمره هلاك شوندگان مى شمرد، و مخلصان را هم در خطر عظيم مى داند، انسان را سخت
پريشان مى سازد، و در فكر فرو مى برد.
ولى تمسّك به رحمت عام و خاص خداوند و آياتى همچون «اِنَّهُ لا يَيْأسُ مِنْ رَوْحِ اللّهِ إلاَّ الْقَوْمُ الْكافِرُونَ»(32)
نور اميد را در دل هاى افسرده زنده مى كند و حيات نوين مى بخشد.
آرى اخلاص است كه پاداش انفاق را هفتصد برابر و بيشتر مى كند، و خوشه هاى پربركت «فى كُلِّ سُنْبُلَة مِأةُ حَبَّة»(33)
با آب اخلاص پرورش مى يابد!
باران اخلاص است كه وقتى بر سرزمين قلب ببارد به حكم «فَاصابَها وابِلٌ فَآتتْ اُكُلَها ضِعْيفَين»(34) ميوه هاى ايمان و
يقين را مضاعف مى كند.
ولى به دست آوردن اخلاص كارى است بسيار صعب، گرچه راه روشن است; ولى پيمودن بسى مشكل است.
هر قدر معرفت ما به صفات جمال و جلال و قدرت و علم پروردگار بيشتر شود اخلاصمان بيشتر خواهد شد.
اگر بدانيم عزّت و ذلّت به دست او است و كليد خيرات در كف با كفايت او قرار دارد:
«قُلْ اَللّهُمَّ مالِكَ الْمُلْكِ تُؤتِى الْمُلْكَ مَنْ تَشاء وَ تَنْزِعُ الْمُلكَ مِمِّن تَشاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشاءُ
وَ تُذِلُّ مَنْ تَشاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرِ اِنَّكَ عَلى كُلِّ شَىء قَديرٌ»(35)
دليلى ندارد با شرك و رياء و عمل براى غير خدا، عزّت را از ديگرى بطلبيم.
هرگاه بدانيم تا مشيت و اراده او نباشد از هيچ كس كارى ساخته نيست «وَ ما تَشاءُونَ اِلاّ اَنْ يَشاءَ اللّهُ»(36) معنى ندارد
به غير او دل ببنديم.
و هرگاه بدانيم او از درون و بيرون ما آگاه است «يَعْلَمُ خائِنَةَ الاَْعْيُنِ وَ ما تُخْفِى الصُّدُورُ»(37) شديداً مراقب خويش
خواهيم بود.
آرى اگر اين امور را با تمام وجود خود باور كنيم از گردنه صعب العبور و خطرناك اخلاص به سلامت خواهيم گذشت مشروط بر
اينكه خود را در برابر وسوسه هاى زرق و برق جهان مادّى به خدا بسپاريم، و زبان حال و قال اين باشد:
خدايا لحظه اى ما را در دنيا و آخرت به خود وا مگذار
«ربّ لاَ تَكْلِنى اِلى نَفْسى طَرْفَةَ عَين اَبَداً لا أَقَلَّ مِنْ ذلِكَ وَ لا أَكْثَرَ»(38)
اى عزيز! معنى واگذار كردن كار به خدا، ترك تلاش و كوشش و سستىو تنبلى نيست، بلكه آنچه را در توان دارى براى
خودسازى انجام ده، و آنچه از توان تو بيرون است به او واگذار، و خود را در تمام حالات به او بسپار، و ذكر تو در درون و برون
اين باشد:
«الهى قَوِّ عَلى خِدْمَتِكَ جَوارحى
وَ اشْدُدْ عَلَى العَزيمَةِ جَوانِحى
وَ هَبْ لِىَ الجِدَّ فى خَشْيَتِكَ
وَ الدَّوامَ فِى الاْتِّصالِ بِخِدْمَتِك;
خداى من! اعضاى من را براى خدمتت نيرومند ساز!
و اراده ام را براى اين كار قوى كن!
و توفيق تلاش در طريق ترس و خشيّت از خودت را به من مرحمت فرما!
و مرا هميشه و پيوسته در مسير خدمتت قرار ده!»(39)
و بالاخره اين راه، و آن چاه است، اگر مرد راهى دامن همّت به كمر زن و بسم اللّه بگو و حركت كن و اين اشعار را شعار
خود ساز (و گوينده اين گفتار را نيز فراموش مكن):
الهى دلى ده كه جاى تو باشد
پر از عشق و نور و صفاى تو باشد!
دلى فارغ ازهاى و هوى هوس ها
كه مستغنى از ما سواى تو باشد
دلى پر ز سوز و گداز محبت
پر از شوق و شور لقاى تو باشد
الهى به جز «تو» نخواهم مرادى
همين بس كه اينم عطاى تو باشد!
الهى مصفّا كن اين كعبه دل
كه سعيم همه در صفاى تو باشد!
به «آب» دو ديده دلم شستشو ده
كه دائم دلم در «هواى» تو باشد
مرا فانى از غير ذاتت بگردان
كه باقى دلم در بقاى تو باشد
به «ناصر» ز صهباى خود جرعه اى ده
كه سرمست عشق و ولاى تو باشد!».
[COLOR=#0000ff] [COLOR=#953734][COLOR=#953734][COLOR=#953734][COLOR=#a0a0a0][COLOR=#953734][COLOR=#953734]--------پاورقی------------------------
30. بحار، ج 18، ص 158 و در روايت ديگرى آمده است: «إنّ الشرك أخفى من دبيب النمل، و قال: منه تحويل الخاتم ليذكر الحاجة و شبه هذا» (بحار، ج 68، ص 142، ح 36).
31. مستدرك الوسائل، ج 1، ص 99، ح 86; بحار، ج 70، ص 245.
32. سوره يوسف، آيه 87.
33. سوره بقره، آيه 261.
34. سوره بقره، آيه 265.
35. سوره آل عمران، آيه 26.
36. سوره انسان، آيه 30.
37. سوره غافر، آيه 19.
38. بحار، ج 14، ص 387، ح 6.
39. فرازى از دعاى كميل.
[HIGHLIGHT=#ffff00]
پایان