بسم الله الرحمن الرحیم
مناظره امام حسین با کوفیان در روز عاشورا
حقانيت امام حسين ـ عليه السّلام ـ در كربلا
راوي گويد: آن حضرت اين خطبه را در حالي كه بر شمشيرش تكيه زده بود با صدايي بلند، اين چنين بيان فرمود:
«اُنُشِدُكُمُ اللهَ هَلْ تَعرفونَني؟»
«شما را به خدا سوگند ميدهم آيا مرا ميشناسيد؟»
گفتند: «آري تو را ميشناسيم؛ تو پسر رسول خدا ـ صلي‌الله عليه و آله ـ و سبط او هستي.»
فرمود: «اُنْشِدُكُمُ اللهِ هَلْ تَعْلَمونَ اَنَّ اُمّي فاطمةُ بنت محمّدٍ؟»
شما را به خدا سوگند، آيا ميدانيد كه مادر من فاطمة زهرا ـ عليه‌السّلام ـ دختر محمد ـ صلي‌الله عليه و آله ـ است؟»
گفتند:«آري ميدانيم».
فرمود: «اُنْشِدكُمُ اللهِ هَلْ تعلَمونَ أن ابي عليُّ بيُ ابيطالب ـ عليه‌السّلام ـ»
«شما را به خدا سوگند، آيا ميدانيد كه پدر من علي بن ابيطالب ـ عليه‌السّلام ـ است ؟»
گفتند: «آري به خدا سوگند.»
فرمود : «اُنْشِدُكُمُ اللهَ هَلْ تعلمونَ أنّ جدَّتي خديجةُ بنتِ خوَيلِدٍ، اَوَّلُ نساء هذهِ الامةَإسلاماًّ؟»
«شما را بخدا آيا ميدانيد كه مادر بزرگ من خديجه دختر خويلد اولين زني است كه اسلام آورد؟»
گفتند: «آري به خدا سوگند همين طور است.»
فرمود:«اُنْشِدُكُمُ اللهَ هل تعلمونَ اَنَّ الطيَّار في الجنَّة عمّي»؟
«شما را به‌خدا، آيا جعر طيار كه در بهشت پرواز مي‌كند عموي من نيست؟ »
همگي گفتند: آري به‌خدا سوگند؟
فرمود: «فَانشدكُمُ الله هل تعلمونَ اَنّ هذا سيف رسول‌الله ـ صلي الله عليه و آله ـ انا مُتقَلّدُهُ؟»
«شما را بخدا، آيا ميدانيد كه اين شمشير رسول خدا ـ صلي‌الله عليه و آله ـ است كه من همراه دارم؟»
گفتند :«آري بخدا سوگند.»
فرمود: «اُنْشِدُكُمُ اللهَ هل تعلمونَ أنّ هذهِ عمامة رَسولِ اللهِ ـ صلي‌الله عليه و آله ـ اَنا لا بِسُها؟»
«شما را به خدا سوگند آيا ميدانيد كه علي ـ عليه‌السّلام ـ اولين كسي بود كه اسلام آورد؟ و آيا ميدانيد كه او از نظر دانش از ديگران عالمتر بود
و از نظر حلم و بردباري از همه برتر بود؟ و او ولي هر مؤمن و مؤمنهاي بود؟»
گفتند:«آري بخدا سوگند.»
فرمود:«فَبِمَ تَسْتَحِلّونَ دَمي وَ أبي الذّائدُ عَنِ الحَوضِ يَذودُ عنهُ رجالاً كما يُذادُ البعيرُ الصّادرُ عَنِ الماء وَ لِواءُ الحْمد ِفي يدِ أبي يومَ القيامةِ؟»
«پس به چه دليل و با چه جرأتي خون مرا مباح ميسازيد با اينكه پدرم ساقي و پاسدار حوض كوثر است؛ افرادي را از كنار حوض كوثر ميراند،
همانگونه كه ساربان شتر را از سراب ميراند، و با اينكه در روز قيامت (لواء و پرچم حمد) در دست پدرم ميباشد؟»
گفتند: «اي حسين! تمام اين مطالب را ميدانيم، ولي ما از تو دست بر نميداريم و آنقدر در مقابل تو ميايستيم تا از تشنگي جانت به لب برسد. [1] »
-----------پی نوشت--------------
[1] بلاغة الحسين ص 188 ـ ناسخ التواريخ.
»»: مناظره امام حسين (ع) با کوفيان در روز عاشورا :««
مدیر انجمن: شورای نظارت
-
- پست: 2503
- تاریخ عضویت: جمعه ۱۱ آبان ۱۳۸۶, ۳:۰۶ ب.ظ
- سپاس‌های ارسالی: 7581 بار
- سپاس‌های دریافتی: 6236 بار
- تماس:
-
- پست: 2503
- تاریخ عضویت: جمعه ۱۱ آبان ۱۳۸۶, ۳:۰۶ ب.ظ
- سپاس‌های ارسالی: 7581 بار
- سپاس‌های دریافتی: 6236 بار
- تماس:
مناظرات امام حسين (ع)
بسم الله الرحمن الرحیم
يادآوري جنايات معاويه
يادآوري جنايات معاويه
در ايّامي كه «مروان بن حكم» از طرف معاويه حاكم مدينه بود به دروغ به وي نوشت كه:
«گروهي از رجال و شخصيتهاي عراق و حجاز نزد حسين بن علي رفت و آمد ميكنند و به نظر ميرسد كه او بزودي قصد قيام و مخالفت با تو دارد.»
معاويه، پس از دريافت اين گزارش نامهاي به اين مضمون به حسين بن علي ـ عليه السلام ـ نوشت:
«گزارش پارهاي از كارهاي تو به من رسيده است. سوگند به خدا هر كس پيمان و معاهدهاي ببندد، بايد به آن وفادار باشد[1] پس مواظب
خود باش و به عهد و پيمان خود وفا كن و اگر اين گزارشات صحت داشته باشد و با من مخالفت كني با مخالفت روبرو ميشوي و اگر بدي كني بدي ميبيني،
از ايجاد اختلاف ميان امت بپرهيزيد... .» [2]
امام حسين ـ عليه السلام ـ در پاسخ معاويه چنين نوشت:
«در آنچه در باب من به گوش تو رسيده، يك مشت سخنان بياساس است كه چابلوسان و سخن چينان تفرقهانداز و دروغ پرداز، از پيش خود ساخته و
پرداختهاند. اين گمراهان بيدين دروغ گفتهاند. من نه تدارك جنگي بر ضد تو ديدهام و نه قصد خروج بر ضد تو داشتهام، ولي از اينكه بر ضد تو و بر ضد دوستان
ستمگر و بيدين تو، كه حزب ستمگران و برادران شيطانند، قيام نكردهام از خدا ميترسم.
آيا تو قاتل «حجر بن عدي» و يارانش نبود؟ قاتل كساني كه همه، از نمازگزاران و پرستندگان خدا بودند؛ كساني كه بدعتها را ناروا شمرده و با آن سخت
مبارزه ميكردند، و كارشان امر به معروف و نهي از منكر بود. تو پس از آن كه به آنان امان دادي و سوگندهاي اكيد ياد كردي كه آزارشان نكني، برخلاف
امان و سوگند خود، آنان را ظالمانه كشتي، و با اين كار، بر خدا گستاخي نموده، عهد و پيمان او را سبك شمردي.
آيا تو قاتل «عَمرو بن حَمِق» آن مسلمان پارسا كه از كثرت عبادت چهره و بدنش فرسوده شده بود، نيستي كه پس از دادن امان و بستن پيمان ـ پيماني كه
اگر به آهوان بيابان ميدادي، از قلههاي كوهها پايين ميآمدند ـ او را كشتي؟!
آيا تو نبودي كه «زياد» (پسر سميّه) را برادر خود خواندي و او را پسر ابوسفيان قلمداد كردي در حالي كه پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ فرموده است:
«نوزاد به پدر ملحق ميگردد و زناكار بايد سنگسار گردد.» [3]
اي كاش جريان به همين جا خاتمه مييافت، اما چنين نشد. بلكه تو پسر سميه را پس از برادر خواندگي، بر ملت مسلمان مسلط ساختي و او نيز با اتّكا
به قدرت تو، مسلمانها را كشت. دستها و پاهايشان را قطع كرد و بر شاخههاي نخل به دار آويخت! اي معاويه! تو عرصه را چنان بر مسلمانان تنگ ساختي
كه گويي تو از امت، و اين امت از تو نبودهاند!
آيا تو قاتل «حضرمي» نيستي كه جرم او اين بود كه همين «زياد» به تو اطلاع داد كه «وي پيرو دين علي است»، در حالي كه دين علي ـ عليه السلام ـ همان
دين پسر عمويش پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ است و بنام همان دين است كه اكنون تو بر اريكة حكومت و قدرت تكيه زدهاي! و اگر اين دين نبود، تو و پدرانت
هنوز در جاهليت به سر ميبرديد و بزرگترين شرف و فضيلت شما رنج و مشقت دو سفر زمستاني و تابستاني به يمن و شام بود [4] ولي خداوند در پرتو
رهبري ما خاندان، شما را از يك زندگي نكبت بار نجات بخشيد.
اي معاويه! يكي از سخنان تو اين بود كه: در ميان امت ايجاد اختلاف و فتنه نكنم. من هيچ فتنهاي بزرگتر و مهمتر از حكومت تو بر اين امت سراغ ندارم.
ديگر از سخنان تو اين بود كه: مواظب رفتار و دين خود و امت محمد ـ صلّي الله عليه و آله ـ باشم. من وظيفهاي بزرگتر از اين نميدانم كه با تو بجنگم، و اين
جنگ، جهاد در راه خدا خواهد بود، و اگر (بنا به عللي) از قيام بر ضد تو خودداري ميكنم از خدا طلب آمرزش ميكنم و از خداي ميخواهم تا مرا به آنچه
موجب رضايت و خشنودي او در آن است راهنمايي و هدايت كند.
اي معاويه! ديگر از سخنان تو اين بود: «اگر من به تو بدي كنم با من بدي خواهي كرد و اگر با تو دشمني كنم، دشمني خواهي كرد». بايد بگويم: در اين
جهان نيكان و صالحان همواره با دشمني بدكاران روبرو بودهاند، و من اميدوارم دشمني تو زيان به من نرساند و زيان بد انديشيهاي تو بيش از همه متوجه
خودت گردد پس هر قدر ميتواني دشمني كن!
اي معاويه! از خدا بترس و بدان كه گناهان كوچك و بزرگت، همه در پروندة خدايي ثبت شده است. اين را نيز بدان كه خداوند جنايات تو را كه به صِرفِ ظنّ و گمان
مردم را ميكشي، و به محض اتهام (به دوستيِ علي ـ عليه السلام ـ) آنان را بازداشت و گرفتار ميسازي، و كودكي شراب خوار و سگ باز (يعني يزيد) را به
حكومت رساندهاي، هرگز به دست فراموشي نخواهد سپرد.
تو با اين كارهايت، خود را به هلاكت افكندي، دين خود را تباه ساختي، و حقوق ملت را پايمال كردي. والسلام». [5]
----------- پی نوشت ------------------------
[1] . البته معاويه اين سوگند را فقط در مواردي روا ميدانست كه ذي نفع باشد و اِلّا هم او بود كه به معاهدهاش با امام حسن مجتبي ـ عليه السلام ـ عمل نكرد.
[2] . محمد بن حسن طوسي، اختيار معرفة الرّجال (معروف به رجال كَشّي)، ص 48.
[3] . الولدْ لِلفراش و للعاهِر الحَجَر.
[4] . اشارة به آية: إِيلافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتاءِ وَ الصَّيْفِ. (سورة قريش آيه 2).
[5] . ابن قتيبة دينوري، الامامة و السياسه، چاپ قاهره، مكتبة مصطفي البابي الحلبي، 1382 هـ. ق، ج 1، ص 180؛ بحار الانوار، علامة مجلسي، تهران،
مكتبة الاسلامية، 1393 هـ.ق، ج 44، ص 212 به بعد؛ احتجاج طبرسي، نجف، المطبعة المرتضويه، ج 2، ص 161؛ اختيار معرفة الرجال، شيخ طوسي،
انتشارات دانشگاه مشهد، ص 48.