آزار قريش

[سپيده صبح _40]

بسم الله الرحمن الرحیم

 [FONT=Lotus]  كه محمّد صلي‏الله‏عليه‏و‏آله مردم را به ايمان به خدا ويكتاپرستي دعوت نمود ـ ما اهل‏بيت ـ نخستين كساني بوديم كه به او ايمان آورديم وآنچه آورده بود تصديق كرديم. وسالها بر همان منوال گذشت در حالي كه در هيچيك از محله‏ها وآباديهاي عرب جز ما، كسي خدا را پرستش نمي‏نمود.   
 [FONT=Lotus]  قوم ما (قريش) خواستند پيامبرمان را بكشند وريشه ما را بر كنند (وبه همين منظور) نقشه‏ها براي ما كشيدند وكاري ناروا با ما كردند. وما را از خوراكي ونوشيدن جرعه‏اي زلال بازداشتند وبيم وترس را به ما ارزاني داشتند وبر ما ديده بانان وجاسوسان گماشتند وما را به رفتن به كوهي سخت وناهموار ناگزير ساختند. وآتش جنگ را بر ضد ما بر افروختند وميان خود پيماني نوشتند كه با ما نخورند ونياشامند وهمسري وخريد وفروش نكنند ودست بر دستمان نسايند وامانمان ندهند مگر آنكه پيامبر صلي‏الله‏عليه‏و‏آله را به ايشان بسپاريم تا او را بكشند ومُثله كنند (تا عبرت ديگران باشد).     [FONT=Lotus]  از ايشان جز در موسم حجي تا موسمي ديگر امان نداشتيم (وامان فقط منحصر به ايام حج بود). پس خداوند ما را بر حمايت از او ودفاع از حريم ونگهداشت حرمت او ونگهباني از او با شمشيرهاي خود در تمام ساعات هولناك شبانه روز، مصمم داشت.    مؤمن ما از اين پايمردي اميد ثواب داشت وكافِرِمان[SUP]1[/SUP] نيز به سبب خويشي وريشه دودماني خود از او حمايت مي‏كرد.  
 [FONT=Lotus]  ديگر قريشيان كه اسلام آورده بودند چنان بيم وهراسي كه ما داشتيم ، نداشتند. زيرا يا به سبب هم پيماني، ريختن خونشان (بركفار) ممنوع بود ويا عشيره وقومشان از آنان دفاع مي‏كردند.   
 [FONT=Lotus]  به هيچكس چنان گزندي كه از سوي قوممان متوجه ما بود نرسيد؛ چه، آنان از كشته شدن نجات يافته ودر امان بودند... .    [FONT=Lotus]    [FONT=Lotus] [FONT=Lotus]1 . جريان شِعب ابوطالب يك حركت ايذايي و تحريمي از ناحيه قريش و همپيمانان ايشان عليه بني‏هاشم بود. بايد توجّه داشت كه محصوران در شعب الزاماً گرويدگان پيامبر صلي‏الله‏عليه‏و‏آله نبودند بلكه عموم قبيله‏بني‏هاشم چه آنها كه ايمان آورده بودند و چه كساني كه هنوز كافر بودند مشمول اين تحريم مي‏شدند. بنابراين، فرمايش حضرت كه مي‏فرمايد: «كافرمان نيز از او حمايت مي‏نمود» معناي صحيحي پيدا مي‏كند.  

 [FONT=Lotus] [FONT=Lotus]، ج 33، ص 111، بخشي از نامه حضرت به معاويه؛  [FONT=Lotus]پيكار  [FONT=Lotus]، ص 128 با تغيير وتصرف در ترجمه.