« ماهتاب سياه پوش »
اي ماهتاب شام غريبان ! صبر بي پايان! تو تكرار خورشيد عاشورايي ... صبر و صبوری در برابرت خجل اند ؛ كاين گونه ، يك تنه ،كربلا را به دوش مي كشي. تو با هرشهيد بر زمين مي افتادي ... و هر تير كه بر جسم عزيزي مي نشست ، تو را بر جان مي خليد ... پتك پولادين سخن را ، برپيکر مستی وخودپرستی فرود آوردی ، تا حقيقت عاشورا ،پشت غبار ها گم نشود. و آن آواز سرخ ،كه تو در كينه زار كوفيان فرو خواندی ... ودر کوچه های ستم يزيد فرياد زدی ... وآن نهيب كه بر ناپسر مرجانه كوباندي ،چكامه ی بلندی بود كه پرده از جولان بيداد كنار زد. آن تصوير كه از به خون غلطيدن خورشيد ، در زير سمٌ ستوران شب پرستان ، مصور كرد ه اي بر چشم زمين نقش بست ... خطبه ها ی تو ،فرياد مظلوميت حقيقت بود كه به زخم شمشير حقيقت كُشان ، جراحت برداشت. فرياد تو التيام آن زخم هاي مقدس است. اي درمان همه ي درد هاي كربلا ... آه... چگونه بگو يم؟! هيچ كس درد هاي تو را التيام نداد! ای همه صبوری و درد ، خطبه های تو ادامه مثنوی خونين کربلاست و تو با گلويي خسته ،و دلي ريش ريش و شكسته بيت الغزل حماسه عاشورا را نقش زد ه اي... ای شاعر شعر نينوا ، درآن شهر آشوب خونين چه د يد ه ای ودر آن غوغا چه بر تو گذشت؟ ـ ما رايت الاّ جميلا! آن زيبايي كه تو ديده اي ... پر پر شدن كهكشان حقيقت بود ؛ به دست نيز ه هاي نيرنگ . اما بعد ،آسمان دينداري ستاره نشان شد و هر ستاره تاريخي و هر پاره معلمي. آن شمعها سوختند و تو از ميان آن تل سوخته سر بر آوردي رو به روي جماعت يزيد ايستادی ... با قامتی خميده ، و زبانی تشنه ، درسنگستان امويان فرياد زدي: ويلكم يا اهل الكوفه! تاريخ تعبير نهيب تست. ولا تمحوا ذكرنا... ای راوی روايت مظلوم كربلا ... اگر تو در كناراين حادثه نبودي... خيمه های شعر عاشورا ، خاموش می ماند. اي ماهتاب سياه پوش! از حسين بگو ... از غربت حسين ... و از آن مشك تشنه ... كه چاک چاک... بر زمين افتاد... . « وحيد خليلي اردلي»
